Portrety Edwarda Curtisa dokumentowały kulturę rdzennych Amerykanów na początku XX wieku - gdy zastrzeżenia i asymilacja groziły zniszczeniem jej na zawsze.
W 1954 roku Kongres zakończył federalne uznanie plemion Klamath, co oznaczało, że utraciły one swój rezerwat i towarzyszące mu usługi ludzkie. Ich prawa jako plemienia uznanego przez władze federalne zostały przywrócone dopiero w 1986 roku.
Kobieta z Klamath. 1923.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu2 z 45Nosili to Indianie z równin stroik , którą często nazywano rogatą czapką wojenną. Zrobili te nakrycia głowy z bawoła i przymocowali rogi zwierzęcia do produktu końcowego.
Wódz Crow Bull. 1908.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu3 z 45Lud Jicarilla jest członkiem Apache Nation i pierwotnie mieszkał w Kolorado i Nowym Meksyku. Jicarilla stawiali silny opór przeciwko wkraczaniu Europy na ich ziemie: walczyli z relokacją w konfliktach z armią amerykańską, jak Bitwa pod Cieneguilla . Ostatecznie prezydent Grover Cleveland podpisał dekret ustanawiający rezerwat Indian Jicarilla w Nowym Meksyku w 1887 roku.
Młoda dziewczyna Jicarilla. 1904.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu4 z 45Biała tarcza wojownika Arikary. Około 1908 r.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu5 z 45Już w latach 60. XIX wieku rząd federalny systematycznie zmuszał rdzennych Amerykanów do opuszczania rezerwatów, a także zaczął zakładać dzienne szkoły w pobliżu nowo powstałych rezerwatów. Rząd zamierzał, aby te szkoły reedukowały i „cywilizowały” młode indyjskie dzieci.
W 1878 r. Powołał go porucznik armii amerykańskiej Richard Henry Pratt szkoły z internatem poświęcony reedukacji plemion indiańskich. Zasady szkolne zabraniały uczniom mówienia w ich ojczystym języku i nakazały im obcięcie włosów, noszenie zachodnich strojów i praktykowanie chrześcijaństwa.
Wrona o imieniu Lies Sideway. 1908.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu6 z 45Traktat w Fort Laramie z 1851 r. Ustanowił pierwszy rezerwat Czejenów w Kolorado, na długo przed tym, jak Edward Curtis rozpoczął swój projekt.
Jednak podczas gorączki złota rząd odwołał ten traktat, aw 1877 r. Zmusił Czejenów do wstąpienia do rezerwatu w Oklahomie. Niektórzy Cheyenne stawiali opór i uciekli do Montany. W 1884 r. Rząd federalny ustanowił tam również dla nich rezerwat.
Kobieta Cheyenne. 1910.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu7 z 45Naród Najavo jest obecnie drugim co do wielkości plemieniem rdzennych mieszkańców Ameryki, uznanym przez władze federalne. W 1864 r. Około 9 000 osób z Najavo zostało zmuszonych do przeniesienia się pieszo do Fort Sumter w Nowym Meksyku. 'Długi spacer.'
Navajo, którzy przeżyli podróż, zostali zmuszeni do zamieszkania w obozach internowania. W 1868 r. Traktat między rządem USA a przywódcami Navajo ustanowił rezerwat na ziemiach ich przodków, a niegdyś wysiedleni ludzie mogli wrócić do swoich domów.
Człowiek Navajo. 1904.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu8 z 45Dziś rezerwat Najavo rozciąga się na 14 000 mil między Arizoną a Nowym Meksykiem, a ich populacja przekracza 250 000 osób.
Człowiek Navajo. 1904.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu9 z 45Bullchief, wojownik wron, przejeżdżający przez brod w wojennej masce. Około 1905 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu10 z 45Cheyenne mężczyźni noszący farbę do ciała dla Taniec słońca , ceremonia religijna praktykowana przez Indian z równin - takich jak plemiona Cheyenne, Siuks i Cree - w XIX wieku.
Plemiona wykonują rytuał podczas przesilenia letniego, który obejmuje taniec, śpiew, a czasem samookaleczenie. Z tego powodu, aby stłumić indyjską kulturę i religię, praktyka ta została zakazana w USA i Kanadzie. Dopiero Kongres uchwalił ustawę o wolności religijnej Indian amerykańskich w 1978 roku, że Indianie z równin mogli otwarcie praktykować taniec słońca.
Cheyenne mężczyzn przygotowujących się do tańca słońca. 1910.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu11 z 45Lud Skokomish żył w regionie Hood Canal w stanie Waszyngton. Wiele plemion Indian północno-zachodnich Pacyfiku praktykowało Potlatch, tradycyjną ucztę organizowaną przy specjalnych okazjach. Próbując stłumić indyjską kulturę i tradycje, Kanada zakazała Potlatch w 1884 roku jako część jego Ustawa indyjska . Rząd nie uchylił tego zakazu do 1951 roku.
Kobieta ze Skokomii imieniem Hleastunuh. 1913.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu12 z 45Ludzie Zuni (znani również jako Anasazi) są Wioska Indianie mieszkający w Nowym Meksyku. Nazwa Pueblo pochodzi od osad glinianych, w których mieszkali od ponad 1000 lat.
Człowiek Zuni o imieniu Si Wa Wata Wa.1903.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu13 z 45Portret młodej kobiety Hopi. Około 1905 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu14 z 45Podczas II wojny światowej marines zwerbowali kilku „rozmówców” Navajo, aby stworzyć kod dla wojska, którego Japończycy nie mogli złamać.
Wódz Navajo. 1904.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu15 z 45W 1870 roku rząd Stanów Zjednoczonych ustanowił rezerwat Indian Fort Berthold dla trzech plemion - Arikara, Mandan i Hidatsa - po połączeniu sił po ogromnych stratach ludności w wyniku epidemii ospy prawdziwej i przymusowych przesiedleń.
Dziewczyna Arikara. 1908.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu16 z 45Osiemnastowieczni francusko-kanadyjscy handlarze futrami nazywali to plemię Nez Percé („przekłuty nos”). Plemię, które pierwotnie nazywało się Niimíipu, ostatecznie przyjęło francuską nazwę.
W 1877 roku Nez Percé podzieliło się na dwie grupy: chętnych do przeniesienia się do rezerwatu i tych, którzy odmówili. Pod dowództwem Wodza Josepha prawie 3000 Nez Percé próbowało uciec do Kanady w czerwcu 1877 roku, ale armia amerykańska ścigała ich i zmusiła do poddania się w październiku. Dziś ich rezerwacja znajduje się w centrum Idaho.
Mężczyzna z Nez Percé o imieniu Three Eagles. 1910.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu17 z 45Mężczyzna z Klamath w pełnym kostiumie. Około 1923 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu18 z 45Lud Wishram, lub Tlakluit, jak się znali, tradycyjnie mieszkali nad rzeką Columbia w Oregonie. W 1855 roku rząd zmusił ich do podpisania traktatów, które wymagały od nich scedowania większości ich ziemi. Zostali wchłonięci przez Naród Indian Yakima w stanie Waszyngton, gdzie żyją do dziś.
Kobieta Wishham. 1910.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu19 z 45Mieszkańcy Cayuse z Oregonu i południowo-wschodniego Waszyngtonu połączyli się ze swoimi bliskimi krewnymi, plemionami Umatilla i Walla Walla w 1855 roku, po traktacie zmuszającym ich do oddania większości ziemi ich przodków na 250000 akrów rezerwatu Indian Umatilla w Oregonie, gdzie nadal dzisiaj na żywo.
Człowiek z Cayuse. 1910.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu20 z 45XIX wieku hodowcy bydła zaczęli rościć sobie prawa do ziemi w Kittitas Valley w stanie Waszyngton. Rozwijający się przemysł wyparł żyjące tam plemiona rdzennych Amerykanów. Kittitas rozproszyli się w Dolinie Yakima, aż zostały wchłonięte przez rezerwat Indian Yakima.
Luqaiot, człowiek Kittitas w 1910 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu21 z 45Obraz zatytułowany „Rozmowa” przedstawia trzech Wronów odpoczywających ze swoimi końmi. Około 1905 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu22 z 45Rdzenne plemiona amerykańskie zamieszkujące Clayoquot Sound to Ahousaht i Hesquiaht. Mieszkali na zachodnim wybrzeżu Vancouver. Około 1856 r. Europejscy osadnicy wprowadzili na ten obszar choroby, takie jak ospa i odra, zmniejszając populację rdzennych mieszkańców Clayoquot Sound o 90%.
Kobieta Clayoquot wiosłująca swoim czółnem. 1910.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu23 z 45Imię Sarsi zostało najprawdopodobniej nadane temu plemieniu przez lud Czarnych Stóp, z którym toczyli długi spór terytorialny. Wolą teraz używać własnego imienia, czyli Tsuu T'ina , a ich oficjalny rezerwat znajduje się w Albercie w Calgary, gdzie plemię mieszkało pierwotnie przed przeniesieniem się na równiny Stanów Zjednoczonych.
Sarsi imieniem Aki-tanni, czyli Two Guns, w 1927 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu24 z 45Edwarda Curtisa napisał że Asparoke, inna nazwa ludu Wrony, po raz pierwszy rozpoczęła negocjacje traktatowe z rządem USA w 1825 r. Do 1868 r. „zrzekli się swoich praw do wszystkich ziem z wyjątkiem rezerwatu ... Od tego czasu obszar ten został zredukowany do około 2 233 840] włości.'
Człowiek z Apsaroke Lone Tree w 1908 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu25 z 45Dziecko Apache w kołysce. Około 1903 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu26 z 45Nakoaktok należą do grupy Kwakiutlów z północno-zachodniego Pacyfiku. Mieszkają w Kolumbii Brytyjskiej i na wyspie Vancouver. Od 1830 do 1880 roku populacja Kwakiutlów spadła o 75 procent z powodu chorób, które osadnicy europejscy wprowadzili do swoich plemion.
Kobieta Nakoaktok. 1914.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu27 z 45Zatytułowany „Sztywny i posągowy” portret Edwarda Curtisa przedstawia trzech Wronów spoglądających w dal. Tytuł mówi również o skłonności Curtisa do romantyzowania swoich rdzennych Amerykanów. Około 1905 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu28 z 45Chociaż Kutenai z Kolumbii Brytyjskiej i północno-zachodniego wybrzeża Pacyfiku po raz pierwszy spotkali europejskich osadników na początku 1860 roku podczas gorączki złota, nigdy nie podpisali traktatu z rządem federalnym.
W 1974 roku pozostałe plemię Kutenai wypowiedział wojnę Stanom Zjednoczonym. Chociaż plemię pozostało spokojne, pokaz przyciągnął uwagę rządu, który dał plemieniu 12,5 akrów ziemi, która obecnie stanowi rezerwat Kootenai.
Kobieta Kutenai ze swoim czółnem. 1910.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu29 z 45Portret rdzennego Amerykanina o imieniu One Blue Bead. Około 1908 r.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu30 z 45Rząd federalny próbował skłonić ludność Atsiny, znaną również pod francuską nazwą Gros Ventre, do dzielenia rezerwatu z Siouxami w 1876 roku, ale oba plemiona uważały się za wrogów, a Atsina odmówiła pójścia. W 1888 roku rząd ustanowił rezerwat Fort Belknap w Montanie jako oficjalne terytorium.
Mężczyzna z Atsiny. 1908.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu31 z 45Wrona w nakryciu głowy i naszyjnikach.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu32 z 45Zatytułowane „Oaza”, to zdjęcie Edwarda Curtisa przedstawia sześciu mężczyzn Navajo na koniach. Około 1904 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu33 z 45Lud Oglala Lakota stanowi część Wielkiego Narodu Siuksów. Większość z nich mieszka obecnie w rezerwacie Pine Ridge, który Kongres ustanowił w 1889 roku po tym, jak podzielił naród Sioux na pięć różnych rezerwatów. Plik Traktat Sioux z 1868 r. gwarantował Lakotom własność Black Hills w Południowej Dakocie, ale ziemia została przejęta w 1877 r. po tym, jak poszukiwacze złota zaczęli wkraczać do rezerwatu. Do dziś Lakotowie nadal walczą o powrót swoich ziem.
Kobieta Oglala z dzieckiem. 1905.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu34 z 45Yellow Bull, człowiek z Nez Percé. Około 1905 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu35 z 45Running Rabbit, Indianin trzymający laskę. Około 1900 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu36 z 45Kobieta Navajo uśmiechnięta w drzwiach. 1904.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu37 z 45Wrona o imieniu Two Whistles w nakryciu głowy zrobionym z jastrzębia. 1908.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu38 z 45Tewa to grupa rdzennych Amerykanów Pueblo, którzy dołączyli do ludzi Hopi w rezerwacie Hopi w Arizonie po 1680 roku bunt przeciwko hiszpańskim osadnikom.
Człowiek Tewa o imieniu Pose-a cis, co oznacza ruchoma rosa, w 1905 roku.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu39 z 45Plemię Acoma żyje na Acoma Pueblo w Nowym Meksyku od ponad 800 lat.
Człowiek z Acoma. 1904.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu40 z 45Trzech ludzi Crow uczestniczących w czymś, co Curtis nazywa „Przysięgą”. 1908.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu41 z 45Niezidentyfikowany człowiek Crow. 1908.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu42 z 45Teton Sioux napotkali ekspedycję Louisa i Clarka w 1804 roku. Plemię odmówiło pozwolenia odkrywcom na przejście przez ich terytorium bez, według National Geographic, płacąc „opłatę za tytoń”, która gwarantowałaby im kontynuowanie podróży bez przeszkód.
Dwie dziewczyny Teton, córki wodza, na koniach. 1907.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu43 z 45Rdzenny Amerykanin, którego Edward Curtis zidentyfikował tylko jako „Wielką Głowę”. 1905.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu44 z 45Mężczyźni z Navajo przebrani za bogów wojny Tonenili, Tobadzischini i Nayenezgani, podczas ceremonii Yebichai, znanej również jako Nocna pieśń . 1904.Edward Curtis / Biblioteka Kongresu45 z 45
44 Uderzające portrety kultury rdzennych Amerykanów z początku XX wieku Zobacz galerię
Edward Curtis spędził większość swojego życia zawodowego, fotografując rdzennych Amerykanów. Jego niesamowite zdjęcia kosztowały go wielką osobistą cenę - ale gorąco wierzył w znaczenie swojej pracy.
Kiedy przyszło do dokumentowania kultury rdzennych Amerykanów, Curtis zrozumiał, że ściga się z czasem. I był zdeterminowany, by zrobić każde zdjęcie, zanim będzie za późno.
Kim był Edward Curtis?
Wikimedia CommonsAutoportret Edwarda Curtisa. Około 1889-1899.
Urodzony w 1868 roku w Wisconsin Edward Curtis zainteresował się rdzennymi Amerykanami, kiedy jego rodzina przeniosła się na północno-zachodni Pacyfik w 1887 roku. W tym czasie Curtis wykazał się już wczesnym talentem do fotografii. Zanim przeprowadził się z rodziną do Port Orchard w stanie Waszyngton, służył jako praktykant fotograf w St. Paul w Minnesocie.
Po przeprowadzce do Waszyngtonu Curtis ożenił się - i kupił udział w studiu fotograficznym w Seattle. Na początku Curtis spędzał większość czasu na fotografowaniu dam z towarzystwa. Ale był o wiele bardziej zainteresowany fotografowanie księżniczki Angeline , najstarsza córka Wodza Sealth z plemienia Duwamish. (Seattle nosi imię jej ojca.)
`` Zapłaciłem księżniczce dolara za każde zrobione zdjęcie '' Curtis przypomniał . - Wydawało się, że bardzo ją to zadowoliło i wskazała, że woli spędzać czas na robieniu zdjęć podczas kopania małży.
W 1898 r. Zdjęcie Curtisa przedstawiające rdzennych Amerykanów na Puget Sound zdobył złoty medal i główną nagrodę na wystawie National Photographic Society. W tym samym roku podczas fotografowania Mt. Rainier, Curtis wpadł na grupę zaginionych naukowców . Wśród nich był George Bird Grinnell, ekspert od kultur rdzennych Amerykanów, który był zainteresowany pracą Curtisa.
Edward Curtis / Wikimedia CommonsKsiężniczka Angeline w 1896 roku.
Istnienie obrazów Edwarda Curtisa - czyli jego kultowej kolekcji portretów rdzennych Amerykanów - jest zapewne spowodowane tym przypadkowym spotkaniem. Ich szybka przyjaźń doprowadziła do wyznaczenia Curtisa na oficjalnego fotografa ekspedycji Harriman Alaska w 1899 roku, podczas której fotografował osady Eskimosów. W następnym roku Curtis został poproszony o odwiedzenie ludzi Piegan Blackfeet w Montanie - przeżycie, które zmieniło życie.
„To był początek moich wspólnych wysiłków, aby dowiedzieć się czegoś o Indianach z równin i sfotografować ich życie” Curtis później napisał . „Byłem bardzo poruszony”.
Curtis wykonał następnie ponad 40 000 zdjęć rdzennych Amerykanów.
Portrety rdzennych Amerykanów Edwarda Curtisa
Edward Curtis / Biblioteka KongresuW późniejszych wydrukach tego zdjęcia Curtis i jego asystenci usunęli zegar. Starali się zatrzeć ślady nowoczesności na obrazach rdzennych Amerykanów.
Ta podróż zapoczątkowała najbardziej ambitny projekt Curtisa: niemal obszerny opis rdzennych mieszkańców Ameryki i ich zanikającego stylu życia.
W 1906 roku zwrócił się do bankiera i finansisty J.P. Morgana i poprosił go o wsparcie jego projektu. Podczas gdy Morgan początkowo go odrzucił, Curtis był w stanie go przekonać, pokazując mu oszałamiające zdjęcia, które już zrobił. Morgan zgodził się sponsorować Curtisa, wypłacając 75 000 dolarów w ciągu pięciu lat w zamian za 25 zestawów tomów i 500 oryginalnych druków.
Ale właśnie wtedy, gdy Curtis zaczął produkować tomy Indianin z Ameryki Północnej Morgan zmarł nagle w 1913 roku. I chociaż J.P. Morgan Jr. przyczynił się do pracy Curtisa, nie zaoferował aż tyle pieniędzy.
Praca Curtisa trwała około 30 lat, a po drodze siała spustoszenie w jego zdrowiu psychicznym. Zrujnowało też jego małżeństwo. Jego żona wystąpiła o rozwód w 1916 roku i wygrała w ten sposób swoje studio fotograficzne w Seattle.
Ostatecznie jego projekt przyniósł 40 000 zdjęć prawie 100 plemion. Do swojego 20-tomowego zestawu odtworzył ich około 2200, Indianin z Ameryki Północnej , który został opublikowany w latach 1907-1930.
Niemal natychmiast po opublikowaniu pierwszego tomu uznano go za arcydzieło i zebrano entuzjastyczne recenzje. Plik New York Heraldzapiał że Indianin z Ameryki Północnej było „najbardziej gigantycznym przedsięwzięciem od czasu wydania Biblii Króla Jakuba”.
Dziedzictwo Edwarda Curtisa Zdjęcia dzisiaj
Curtis był znany z romantyzowania kultury rdzennych Amerykanów. Fotografował swoich poddanych w ceremonialnym stroju, który nie był regularnie noszony i używał peruk, aby ukryć nowoczesne fryzury.
Dla Curtisa była to ważna strategia. We wstępie do swojego pierwszego tomu pracy Curtis napisał : „Informacje, które mają zostać zebrane ... dotyczące trybu życia jednej z wielkich ras ludzkości, muszą zostać zebrane natychmiast, inaczej nadarzy się okazja”.
Innymi słowy, Curtis czuł, że ściga się z czasem. Musiał fotografować rdzennych Amerykanów i ich tradycje, kiedy jeszcze istnieli - i nalegał na zrobienie tego nawet wtedy, gdy „czas” miał przewagę. Nagrał również ponad 10 000 przykładów piosenek, muzyki i mowy w ponad 80 plemionach, z których większość była w ich językach ojczystych.
Jednak próba uchwycenia przeszłości przez Curtisa wzbudziła dziś krytykę. Joe D. Horse Capture - zastępca kustosza w National Museum of the American Indian w Waszyngtonie - zasugerował, że Curtis miał `` romantyczny pomysł '' na rdzennych Amerykanów.
`` Był bez uśmiechu i w odcieniach sepii '' Capture powiedział w wywiadzie z The New York Times . „To, co próbował przedstawić, już nie istniało, więc odtworzył to”.
Rzeczywiście, Curtis często dokładał wszelkich starań, aby zachować tradycyjny wygląd swoich indiańskich portretów. Czasami on i jego asystenci nawet retuszowali obrazy, aby zatrzeć ślady nowoczesności. Warto zauważyć, że usunęli obraz zegara ze zdjęcia Curtisa „In a Piegan Lodge”.
To skomplikowane dziedzictwo zostało niedawno zbadane na wystawie w Seattle Art Museum (SAM) w 2018 roku. SAM opisał eksponat - pod tytulem Podwójna ekspozycja - jako „150 zdjęć historycznego fotografa, obok wciągających doświadczeń trzech współczesnych artystów. W całym spektrum mediów zakorzenionych w procesach opartych na soczewkach, wszyscy czterej artyści tworzą złożony i stale rozwijający się portret rdzennej Ameryki ”.
Podwójna ekspozycja - ciągnął SAM - daje możliwość zbadania tożsamości rdzennych mieszkańców z wielu, czasem sprzecznych, punktów widzenia.
Mimo kontrowersji wokół zdjęć Edwarda Curtisa z pewnością uchwycą coś pięknego. Obrazy Curtisa przedstawiające rdzennych Amerykanów przedstawiają rzadko spotykaną dziś wizję ziemi, ludzi i tradycji.