Znieczulający , też pisane znieczulający , każdy środek, który powoduje miejscową lub ogólną utratę czucia, w tym ból . Środki znieczulające osiągają ten efekt działając na mózg lub peryferyjny układ nerwowy do tłumienia reakcji na stymulację sensoryczną. Wywołany w ten sposób stan braku reakcji jest znany jako znieczulenie. Znieczulenie ogólne obejmuje utratę świadomość , zwykle w celu złagodzenia bólu po zabiegu . Znieczulenie miejscowe polega na utracie czucia w jednym obszarze ciała poprzez zablokowanie przewodnictwa nerwowego.
Niektóre środki znieczulające są podawane w kroplówce dożylnej. Lim Yong Hian/Shutterstock.com
Środki znieczulające wywołują znieczulenie w całym ciele i mogą być podawane przez inhalację lub przez bezpośrednie wstrzyknięcie do krwiobiegu. Zależność między ilością podanego znieczulenia ogólnego a osłabieniem wrażliwości czuciowej mózgu jest arbitralnie, ale użytecznie, podzielona na cztery etapy. Etap I to strata świadomość , ze skromnym rozluźnieniem mięśni i nadaje się do krótkich, drobnych zabiegów. Dodatkowy środek znieczulający wywołuje II stadium, w którym zwiększona pobudliwość i mimowolna aktywność uniemożliwiają operację; szybkie przejście przez stadium II jest na ogół poszukiwane przez lekarzy. Pełne znieczulenie chirurgiczne uzyskuje się w III stopniu, który dzieli się dalej na podstawie głębokości i rytmu oddychania spontanicznego, odruchów źrenic i spontanicznych oko ruchy. Znieczulenie IV stopnia wskazuje na utratę spontanicznego oddychania i bliski załamanie kontroli sercowo-naczyniowej.
Nierzadko znieczulenie ogólne łączy się z lekami blokującymi przekazywanie impulsów nerwowo-mięśniowych. Te dodatkowe leki są podawane w celu rozluźnienia mięśni, aby ułatwić manipulacje chirurgiczne. W takich warunkach sztuczne oddychanie może być konieczne do utrzymania prawidłowego poziomu tlenu i dwutlenku węgla we krwi. Idealny środek znieczulający pozwala szybko i przyjemnie indukcja (proces, który prowadzi do znieczulenia), ścisła kontrola poziomu znieczulenia i szybka odwracalność, dobre rozluźnienie mięśni i niewiele skutków toksycznych lub niepożądanych. Niektóre środki znieczulające zostały odrzucone do użytku terapeutycznego, ponieważ tworzą mieszaniny wybuchowe z powietrzem, ze względu na ich nadmierne działanie drażniące na komórki wyściełające główne oskrzeliki płuc lub ze względu na ich niekorzystny wpływ na wątrobę lub inne organ systemy.
Wziewne środki znieczulające są podawane w połączeniu z tlenem, a większość z nich jest wydalana przez płuca przy niewielkim lub zerowym metabolizmie przez organizm. Oprócz naturalnie występującego gazowego podtlenku azotu (gaz rozweselający), wszystkie główne anestetyki wziewne to węglowodory, związki utworzony z atomów węgla i wodoru. Każdy węgiel może wiązać cztery atomy wodoru. Siła danej serii węglowodorów zależy od charakteru wiązań między węglami i stopnia zastąpienia atomów wodoru przez halogeny . w etery , atomy węgla są połączone pojedynczym tlenem, jak w eterze dietylowym, a podstawienie halogenem zwiększa siłę działania, co widać w przypadku enfluranu i metoksyfluranu. Szczególną, nieprzewidywalną i poważną niekorzystną właściwością halogenowych środków znieczulających i zwiotczających mięśnie jest ich zdolność do wywoływania hipermetabolicznej reakcji w mięśniach szkieletowych niektórych podatnych osób. Ta potencjalnie śmiertelna reakcja, zwana hipertermią złośliwą, powoduje bardzo szybki wzrost temperatury ciała, wykorzystanie tlenu i produkcję dwutlenku węgla.
jaki jest wzór na prąd
Szybkie, bezpieczne i dobrze kontrolowane znieczulenie można uzyskać poprzez dożylne podanie depresantów ośrodkowego układu nerwowego, takich jak barbiturany (np. tiopental ), benzodiazepiny (np. midazolam ) lub inne leki, takie jak propofol , ketamina i etomidat. Te ogólnoustrojowe środki znieczulające powodują szybkie rozpoczęcie znieczulenia po podaniu pojedynczej dawki, ze względu na ich wysoką rozpuszczalność w lipidy i ich stosunkowo wysoki współczynnik perfuzji w mózgu. Do indukcji znieczulenia często stosuje się dożylne środki znieczulające, po których stosuje się środek wziewny w celu utrzymania stanu znieczulenia. Utrata przytomności pojawia się płynnie w ciągu 10-15 sekund od rozpoczęcia wstrzyknięcia.
Niektóre leki stosowane do wywołania znieczulenia ogólnego mogą być również stosowane do wywołania stanu znanego jako świadoma sedacja (nazywana również sedacją proceduralną). Ten półprzytomny lub senny stan można wywołać, gdy leki są podawane w stosunkowo małych dawkach. Świadoma sedacja jest zwykle stosowana w przypadku ambulatoryjnych zabiegów diagnostycznych lub drobnych zabiegów chirurgicznych, takich jak zabiegi dentystyczne, naprawa ran czy endoskopia. Przykłady leków stosowanych do sedacji proceduralnej obejmują szybko działające środki, takie jak ketamina, propofol i midazolam. Środki te można łączyć z opioidem przeciwbólowy (lek przeciwbólowy), taki jak fentanyl .
Miejscowe środki znieczulające zapewniają ograniczone znieczulenie, ponieważ są podawane do obwodowych nerwów czuciowych unerwiających dany obszar, zwykle przez wstrzyknięcie. W związku z tym znieczulenie miejscowe jest przydatne w drobnych zabiegach chirurgicznych, takich jak ekstrakcja zębów. Pierwszym znanym i powszechnie stosowanym środkiem miejscowo znieczulającym był: kokaina , i alkaloid (naturalnie występująca organiczna azot -zawierający związek) wyekstrahowany z liści koki uzyskanych z różnych gatunków erytroksylum .
Poczucie ból zależy od przekazywania informacji z obszaru dotkniętego urazem do wyższych ośrodków w mózgu. Informacja jest przekazywana cienkimi włóknami nerwowymi (czuciowymi) z obwodowych obszarów ciała do rdzenia kręgowego, a następnie do mózgu. Miejscowe środki znieczulające powodują czasowe zablokowanie przewodzenia wzdłuż tych włókien nerwowych, powodując tymczasową utratę czucia bólu.
Miejscowe środki znieczulające mogą blokować przewodzenie impulsów nerwowych wzdłuż wszystkich rodzajów włókien nerwowych, w tym włókien nerwu ruchowego, które przenoszą impulsy z mózgu do mózgu. obrzeże . Częstym doświadczeniem przy normalnych dawkach środka znieczulającego jest jednak to, że chociaż czucie bólu może zostać utracone, funkcja motoryczna nie jest zaburzona. Na przykład zastosowanie znieczulenia miejscowego w zabiegu stomatologicznym nie zapobiega ruchowi szczęka . Selektywna zdolność miejscowych środków znieczulających do blokowania przewodzenia zależy od średnicy włókien nerwowych i długości włókna, które muszą być naruszone, aby zablokować przewodzenie. Ogólnie rzecz biorąc, cieńsze włókna są najpierw blokowane, a przewodzenie może zostać zablokowane, gdy tylko krótki odcinek włókna jest nieaktywny. Na szczęście włókna przenoszące uczucie tępego bólu są jednymi z najcieńszych i najbardziej podatnych na znieczulenie miejscowe. Jeśli stosuje się duże ilości znieczulenia miejscowego, ból jest pierwszym uczuciem zanikającym, a następnie uczuciem zimna, ciepła, dotyku i głębokiego ucisku.
świątynia artemidy w efezie fakty
Wiele syntetyczny dostępne są miejscowe środki znieczulające, takie jak prokaina (nazwa handlowa Novocain), lidokaina i tetrakaina. Przyjęło się, że nazwy środków miejscowo znieczulających kończy się na -pies , po kokaina . Na ogół są drugorzędne lub trzeciorzędne aminy połączone z grupami aromatycznymi przez an ester lub wiązanie amidowe. Hydrofobowy charakter cząsteczek umożliwia im penetrację błony tłuszczowej włókien nerwowych i oddziaływanie od wewnątrz. Kiedy impuls przechodzi wzdłuż nerwu, są przejściowy zmiany właściwości membrany, które umożliwiają przepływ małych prądów elektrycznych. Prądy te są przenoszone przez jony sodu. Napływ tych jonów sodu przez małe kanały (kanały jonowe), które podczas wzbudzenia otwierają się na krótko w powierzchni błony nerwowej, przenosi impuls. Środki znieczulające miejscowo blokują te kanały od wewnątrz, zapobiegając ruchowi jonów sodu i małym prądom elektrycznym. Działanie środka miejscowo znieczulającego kończy się, gdy środek jest rozpraszany, metabolizowany i wydalany przez organizm. Jego rozproszenie z miejsca wstrzyknięcia zależy po części od przepływu krwi przez ten obszar. W niektórych przypadkach adrenalina jest dodawana do roztworu środka miejscowo znieczulającego w celu wywołania miejscowego skurczu naczyń (zwężenie naczynia krwionośne ) i przedłużyć działanie środka miejscowo znieczulającego.
prokaina; Novocain Struktura chemiczna prokainy (Novocain), środka miejscowo znieczulającego.
Miejscowe środki znieczulające służą do wywołania ograniczonych obszarów znieczulenia. Ograniczony obszar jest osiągany głównie dzięki miejscu i metodzie podawania, a częściowo dzięki właściwościom fizykochemicznym cząsteczek leku. Lek może być wstrzykiwany podskórnie wokół zakończeń nerwów czuciowych, umożliwiając drobne zabiegi, takie jak naprawa skóra skaleczenie. Nazywa się to znieczuleniem nasiękowym. Niektóre środki miejscowo znieczulające są stosowane bezpośrednio na błony śluzowe , takie jak nos , gardło , krtań i cewka moczowa lub spojówki oko . Nazywa się to znieczuleniem powierzchniowym lub miejscowym. Znanym przykładem znieczulenia miejscowego jest stosowanie pewnych środków miejscowo znieczulających w pastylkach do ssania na gardło w celu złagodzenia bólu gardła. Miejscowe środki znieczulające mogą być wstrzykiwane w pobliżu głównego pnia nerwu w kończynie w celu wywołania znieczulenia zwanego regionalną blokadą nerwów. W tej sytuacji przewodzenie zarówno we włóknach ruchowych, jak i czuciowych jest zablokowane, co umożliwia wykonywanie zabiegów na kończynie przy zachowaniu świadomości pacjenta. Specjalną formę regionalnej blokady nerwów można uzyskać poprzez wstrzyknięcie środka miejscowo znieczulającego do kanału kręgowego, albo do przestrzeni między dwiema błonami (twardówką) otaczającą pępowinę (znieczulenie zewnątrzoponowe) lub do płynu mózgowo-rdzeniowego (znieczulenie podpajęczynówkowe lub dooponowe ). W znieczuleniu podpajęczynówkowym ciężar właściwy roztworu środka miejscowo znieczulającego jest odpowiednio dobrany, a pacjent jest ułożony w taki sposób, aby znieczulenie było ograniczone do określonego obszaru rdzenia kręgowego. Zarówno w znieczuleniu zewnątrzoponowym, jak i podpajęczynówkowym anestetyk blokuje przewodzenie nerwów wchodzących i wychodzących z pępowiny na pożądanym poziomie.
