Apartheid , (Afrikaans: apartness) polityka, która regulowała stosunki między białą mniejszością w RPA a niebiałą większością i sankcjonowała segregację rasową oraz polityczną i ekonomiczną dyskryminację niebiałych. Implementacja apartheid , często nazywane odrębnym rozwojem od lat 60. XX wieku, stało się możliwe dzięki ustawie o rejestracji ludności z 1950 r., która sklasyfikowała wszystkich mieszkańców RPA jako Bantu (wszyscy czarnoskórzy), kolorowi (osoby rasy mieszanej) lub białych. Później dodano czwartą kategorię — azjatycką (indyjską i pakistańską).
plaża w RPA ery apartheidu Znak na plaży w Durbanie w RPA, w 1989 roku, w erze apartheidu. Ogranicza korzystanie z plaży do członków grupy białej rasy, zgodnie z ówczesnymi przepisami dotyczącymi segregacji rasowej w RPA. Ustawowy apartheid zakończył się na początku lat 90. XX wieku. Guinnog (cc-by-sa-3.0)
Apartheid (Afrikaans: apartness) to nazwa polityki, która w XX wieku rządziła stosunkami między białą mniejszością a niebiałą większością RPA. Chociaż segregacja rasowa była tam od dawna w praktyce, nazwa apartheidu została po raz pierwszy użyta około 1948 roku, aby opisać politykę segregacji rasowej stosowaną przez rząd mniejszości białej. Apartheid dyktował, gdzie mieszkańcy RPA, na podstawie swojej rasy, mogą mieszkać i pracować, jakie wykształcenie mogą otrzymać i czy mogą głosować. Wydarzenia z początku lat 90. oznaczały koniec legalnego apartheidu, ale skutki społeczne i gospodarcze pozostały głęboko zakorzenione.
Segregacja rasowa od dawna istniała w Południowej Afryce, rządzonej przez białą mniejszości, ale praktyka została rozszerzona pod rządami Partii Narodowej (1948-1994), a partia nazwała swoją politykę segregacji rasowej apartheid (Afrikaans: oddzielenie). Ustawa o rejestracji ludności z 1950 roku klasyfikowała mieszkańców RPA jako Bantu (czarni Afrykanie), kolorowi (osoby rasy mieszanej) lub biali; później dodano kategorię azjatycką (indyjską i pakistańską). Inne akty apartheidu dyktowały, gdzie mieszkańcy RPA, na podstawie ich klasyfikacji rasowej, mogą żyć i pracować, jakie wykształcenie mogą otrzymać, czy mogą głosować, z kim mogą się spotykać i z jakich oddzielonych obiektów publicznych mogą korzystać.
Partia Narodowa Przeczytaj więcej o Partii Narodowej. Wyścig Przeczytaj więcej o pojęciu wyścigu.Pod administracją prezydenta Republiki Południowej Afryki F.W. urzędnik , ustawodawstwo wspierające apartheid zostało uchylone na początku lat 90., a nowa konstytucja – taka, która dawała prawo do głosu Czarnym i innym grupom rasowym – została uchwalona w 1993 roku. W wyniku wyborów krajowych wszystkich ras, które odbyły się w 1994 roku, powstał rząd większości czarnych kierowany przez prominentnych przeciwników apartheidu działacz Nelson Mandela z Afrykański Kongres Narodowy przyjęcie. Chociaż te wydarzenia oznaczały koniec legalnego apartheidu, społeczne i gospodarcze skutki apartheidu pozostały głęboko zakorzenione w społeczeństwie RPA.
Era apartheidu w historii Republiki Południowej Afryki odnosi się do czasu, gdy Partia Narodowa kierowała rządem białej mniejszości w tym kraju, od 1948 do 1994 roku. Apartheid (Afrikaans: apartness) to nazwa, którą partia nadała swojej polityce segregacji rasowej, która opierała się na historii segregacji rasowej kraju między rządzącą białą mniejszością a niebiałą większością. W tym czasie polityka apartheidu określała, gdzie mieszkańcy RPA mogą mieszkać i pracować, na podstawie ich rasy, rodzaju edukacji, jaką mogą otrzymać, czy mogą głosować, z kim mogą się kontaktować i z jakich oddzielonych obiektów publicznych mogą korzystać .
Republika Południowej Afryki: II wojna światowa Dowiedz się więcej o apartheidzie w kontekście szerszej historii RPA.Segregacja rasowa, usankcjonowana przez prawo, była szeroko praktykowana w RPA przed 1948 r., ale Partia Narodowa, która objęła urząd w tym roku, rozszerzyła tę politykę i nadała jej nazwę apartheid . Ustawa o terenach grupowych z 1950 r. ustanowiła sekcje mieszkalne i biznesowe na obszarach miejskich dla każdej rasy, a członkom innych ras zabroniono mieszkania, prowadzenia działalności gospodarczej lub posiadania w nich ziemi. W praktyce ustawa ta i dwie inne (1954, 1955), które stały się znane pod wspólną nazwą Ustawy o gruntach, zakończyły proces, który rozpoczął się wraz z podobnymi Ustawami o gruntach przyjętymi w latach 1913 i 1936; końcowym rezultatem było odłożenie ponad 80 procent ziemi RPA dla białej mniejszości. Aby pomóc wymusić segregację ras i zapobiec Murzynom wdzierać się na białych obszarach rząd wzmocnił istniejące przepisy dotyczące przepustek, które wymagały od osób niebiałych posiadania dokumentów upoważniających do ich obecności na obszarach o ograniczonym dostępie. Inne prawa zabraniały większości kontaktów społecznych między rasami, zezwalały na segregację obiektów publicznych, ustanawiały odrębne standardy edukacyjne, ograniczały każdą rasę do pewnych rodzajów pracy, ograniczały niebiałe związki zawodowe i odmawiały udziału niebiałych (poprzez białych przedstawicieli) w rządzie krajowym.
Znak czasów apartheidu Znak czasów apartheidu, część wystawy w Muzeum Apartheidu w Johannesburgu, Republika Południowej Afryki. Dendenal81/Getty Images
Na mocy ustawy o władzach Bantu z 1951 r. rząd przywrócił organizacje plemienne dla Czarnych Afrykanów, a ustawa o promowaniu samorządu Bantu z 1959 r. stworzyła 10 afrykańskich ojczyzn, zwanych Bantustanami. Ustawa o obywatelstwie Bantu Homelands z 1970 r. uczyniła każdego czarnoskórego z RPA, niezależnie od miejsca zamieszkania, obywatelem jednego z Bantustanów, wykluczając w ten sposób Czarnych z ciała politycznego RPA. Czterem Bantustanom przyznano niepodległość jako republiki, a pozostali mieli różne stopnie samorządności; ale wszyscy pozostali zależni, zarówno politycznie, jak i gospodarczo, od RPA. Uzależnienie gospodarki RPA od niebiałej siły roboczej utrudniało jednak rządowi prowadzenie tej polityki odrębnego rozwoju.
Bantustans Terytoria Bantustanu (znane również jako czarne ojczyzny lub czarne państwa) w Afryce Południowej w czasach apartheidu. Encyklopedia Britannica, Inc.
Poznaj historię apartheidu w Kapsztadzie i uwięzienia rebeliantów na Robben Island, w szczególności Nelsona Mandeli Poznaj historię apartheidu w Kapsztadzie w RPA i pobliskiej Robben Island, gdzie wielu czarnych aktywistów, w szczególności Nelson Mandela zostali uwięzieni. Contunico ZDF Enterprises GmbH, Moguncja Zobacz wszystkie filmy do tego artykułu
Chociaż rząd miał moc tłumienia praktycznie wszystkich krytyka jej polityki, zawsze istniał jakiś sprzeciw wobec apartheidu w RPA. Czarne grupy afrykańskie, przy wsparciu niektórych białych, organizowały demonstracje i strajki, i było wiele przypadków gwałtownych protestów i sabotażu. Jedna z pierwszych – i najbardziej brutalnych – demonstracji przeciwko apartheidowi miała miejsce w Sharpeville 21 marca 1960 roku; reakcją policji na działania protestujących było otwarcie ognia, zabijając około 69 Czarnych Afrykanów i raniąc wielu innych. Próba narzucenia wymogów językowych afrikaans dla czarnoskórych afrykańskich studentów doprowadziła do zamieszek w Soweto w 1976 roku. Niektórzy biali politycy wzywali do złagodzenia drobnych ograniczeń, określanych jako drobny apartheid, lub do ustanowienia równości rasowej.
apartheid: następstwa śmiertelnej demonstracji w Sharpeville Opieka nad rannymi po tym, jak policja otworzyła ogień do demonstracji przeciwko apartheidowi w Sharpeville, RPA, 1960. Central Press/Hulton Archive/Getty Images
Apartheid otrzymał również międzynarodowy cenzura . Republika Południowej Afryki została zmuszona do wycofania się ze Wspólnoty Narodów w 1961 roku, kiedy stało się jasne, że inne kraje członkowskie nie zaakceptują jej polityki rasowej. W 1985 roku zarówno Zjednoczone Królestwo a Stany Zjednoczone nałożyły na RPA selektywne sankcje gospodarcze. W odpowiedzi na te i inne naciski, rząd RPA zniósł przepisy dotyczące przepustek w 1986 r., chociaż Murzyni nadal mieli zakaz życia na wyznaczonych białych obszarach, a policji przyznano szerokie uprawnienia w sytuacjach nadzwyczajnych.
jak długo trwała wojna światowa?
Jednak w bardziej fundamentalnej zmianie polityki rząd prezydenta Republiki Południowej Afryki F.W. urzędnik w latach 1990-91 uchylił większość ustawodawstwa socjalnego, które stanowiło podstawę prawną apartheidu, w tym ustawę o ewidencji ludności. Systematyczna segregacja rasowa pozostała jednak głęboko zakorzeniona w społeczeństwie południowoafrykańskim i trwała de facto. Nowa konstytucja, która dawała prawo do głosu Czarnym i innym grupom rasowym, została przyjęta w 1993 roku i weszła w życie w 1994 roku. W wyborach krajowych, również w 1994 roku, powstał koalicyjny rząd z czarną większością kierowaną przez aktywistę przeciw apartheidowi Nelsona Mandelę, pierwszego czarnego prezydenta w kraju . Zmiany te oznaczały koniec legalnego apartheidu, choć nie jego głęboko zakorzenionych skutków społecznych i ekonomicznych.
Muzeum Apartheidu, Johannesburg, RPA Oglądanie wystawy w Muzeum Apartheidu, Johannesburg, RPA. Matowy Stabilny
Mandela, Nelson Nelson Mandela, wiceprzewodniczący, a później przewodniczący Afrykańskiego Kongresu Narodowego – i prezydent Republiki Południowej Afryki – zwracający się do Specjalnego Komitetu Przeciwko Apartheidowi, zwołanego na jego cześć na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ, 22 czerwca 1990 r. w Nowym Jorku . Pernaca Sudhakaran/zdjęcie ONZ
