Beatlesi , dawniej zwany Kamieniołomów lub Srebrni Beatlesi , wg nazwy Wspaniała Czwórka , brytyjski kwartet muzyczny i globalny cynosure dla nadziei i marzeń pokolenia, które dorastało w latach 60. XX wieku. Głównymi członkami byli: Johna Lennona (ur. 9 października 1940, Liverpool, Merseyside, Anglia — zm. 8 grudnia 1980, Nowy Jork, Nowy Jork, USA), Paul McCartney (w całości Sir James Paul McCartney; ur. 18 czerwca 1942, Liverpool), George Harrison (ur. 25 lutego 1943 w Liverpoolu — zm. 29 listopada 2001 w Los Angeles w Kalifornii) i Ringo Starr (nazwisko Richard Starkey; ur. 7 lipca 1940 w Liverpoolu). Inni wcześni członkowie to Stuart Sutcliffe (ur. 23 czerwca 1940 w Edynburgu w Szkocji — zm. 10 kwietnia 1962 w Hamburgu w Niemczech Zachodnich) i Pete Best (ur. 24 listopada 1941 w Madrasie [obecnie Chennai] w Indiach).
the Beatles The Beatles (zgodnie z ruchem wskazówek zegara od góry po lewej): Paul McCartney, Ringo Starr, John Lennon i George Harrison, 1965. PRNewsFoto/Apple Corps Ltd./EMI Music/AP Images
jak nazywała się stolica Azteków, która później stała się miastem Meksyk?
The Beatles The Beatles (od lewej do prawej): Paul McCartney, John Lennon, Ringo Starr i George Harrison. David Redfern — Redferns/Retna Ltd.
Najpopularniejsze pytaniaGłównymi członkami Beatlesów byli: Johna Lennona , Paul McCartney , George Harrison i Ringo Starr. Inni wcześni członkowie to Stuart Sutcliffe i Pete Best.
The Beatles powstało wokół jądra członków Johna Lennona i Paul McCartney , którzy po raz pierwszy wystąpili razem w Liverpoolu w Anglii w 1957 roku. Występowali ze zmieniającą się obsadą akompaniatorów i pod zmieniającą się listą nazw zespołów, zanim zdecydowali się na ostatecznych członków i nazwę.
Beatlemania to nazwa nadana popularnemu szaleństwu wokół Beatlesów po pierwszych występach zespołu w brytyjskiej telewizji w 1963 roku. Kiedy Beatlemania pojawili się w amerykańskiej telewizji w 1964, Beatlemania wybuchła również w Stanach Zjednoczonych. Środki masowego przekazu stworzyły warunki do zbiorowego szaleństwa, jakim była Beatlemania.
Czy Beatlesi naprawdę powiedzieli, że są bardziej popularni niż Jezus? W 1966 Beatlemania osiągnęła jeszcze swój najwyższy punkt.Pierwszym hitem The Beatles była piosenka Love Me Do z 1962 roku, która zajęła 17 miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli. Piosenka została wydana przez wytwórnię płytową Parlophone, ale została nagrana przed podpisaniem kontraktu z zespołem.
The Beatles formalnie rozwiązali się wiosną 1970 roku. Wszyscy czterej członkowie zaczęli produkować więcej muzyki indywidualnie lub z innymi grupami.
Utworzona wokół jądra Lennona i McCartneya, którzy po raz pierwszy wystąpili razem w Liverpoolu w 1957 roku, grupa wyrosła ze wspólnego entuzjazmu dla amerykańskiego rock and rolla. Jak większość wczesnych postaci rock and rolla, Lennon, gitarzysta i wokalista, oraz McCartney, basista i wokalista, byli w dużej mierze samoukami jako muzycy. Przedwczesny kompozytorów, skupili wokół siebie zmieniającą się obsadę akompaniatorów, dodając pod koniec 1957 r. Harrisona, gitarzystę prowadzącego, a następnie, w 1960 r., przez kilka miesięcy kształtowania, Sutcliffe, obiecującego młodego malarza, który wniósł do zespołu ponury zmysł cyganerii styl. Po zabawie w skiffle, zawadiacki rodzaj ludowej muzyki popularnej w Brytania pod koniec lat pięćdziesiątych, przyjmując kilka różnych nazw (Quarrymen, Silver Beetles i wreszcie The Beatles), zespół dodał perkusistę Besta i dołączył do małej, ale dynamicznie rozwijającej się sceny muzyki beatowej, najpierw w Liverpoolu, a potem, podczas kilku długich wizyt w latach 1960-1962, w Hamburgu – kolejnym porcie morskim pełnym żeglarzy spragnionych amerykańskiego rock and rolla jako tła dla ich whisky i kobieciarstwa.
Jesienią 1961 roku Brian Epstein, kierownik lokalnego sklepu muzycznego w Liverpoolu, zobaczył zespół i zakochał się. Niewzruszenie przekonany o ich komercyjnym potencjale, Epstein został ich menedżerem i zaczął bombardować największe brytyjskie firmy muzyczne listami i nagraniami na taśmach zespołu, ostatecznie wygrywając kontrakt z Parlophone, filią gigantycznej grupy wytwórni EMI. Człowiekiem odpowiedzialnym za ich karierę w Parlophone był George Martin, klasycznie wykształcony muzyk, który od samego początku wywarł piętno na Beatlesach, najpierw proponując zespołowi zatrudnienie bardziej dopracowanego perkusisty (wybrali Starra), a następnie zmieniając aranżację drugiego nagrania. piosenkę (i pierwszy wielki brytyjski hit), Please Please Me , zmieniając go z powolnego żałobnego na przyspieszone tempo.
Beatles, The Beatles (od lewej do prawej): George Harrison, Ringo Starr, Paul McCartney i John Lennon, 1963. Pictorial Press Ltd/Alamy
Przez całą zimę i do wiosny 1963 roku Beatlesi kontynuowali swój wzrost sławy w Anglii, produkując porywające nagrania oryginalnych melodii, a także grając klasyczny amerykański rock and roll na różnych British Broadcasting Corporation programy radiowe. W tych miesiącach fascynacja Beatlesami – początkowo ograniczona do młodych brytyjskich fanów muzyki popularnej – przełamała normalne bariery gustu, klasy i wieku, przekształcając ich nagrania i występy na żywo w sprawy szeroko komentowane publicznie. Jesienią tego samego roku, kiedy z opóźnieniem wystąpili kilka razy w brytyjskiej telewizji, dowody powszechnego szaleństwa skłoniły brytyjskich dziennikarzy do ukucia nowego słowa na określenie tego zjawiska: Beatlemania . Na początku 1964 roku, po równo zgiełkliwy w amerykańskiej telewizji, to samo zjawisko wybuchło w Stanach Zjednoczonych i sprowokowało tak zwaną brytyjską inwazję naśladowców Beatlesów z Wielkiej Brytanii.
Ed Sullivan i Beatlesi Ed Sullivan (z lewej) wita Beatlesów przed ich występem na żywo w telewizji Ed Sullivan Showvan w Nowym Jorku, 9 lutego 1964. AP Images
Beatlesi na Ed Sullivan Showvan Występ The Beatles Ed Sullivan Showvan , 9 lutego 1964: (zgodnie z ruchem wskazówek zegara od góry) Ringo Starr, John Lennon, George Harrison i Paul McCartney. Obrazy AP
Beatlemania była czymś nowym. Muzycy występujący w XIX wieku z pewnością podniecali szaleństwo – myśli się o Franciszek Liszt — ale to było zanim nowoczesne środki masowego przekazu stworzyły możliwość kolektyw szał. Późniejsi idole muzyki pop, tacy jak Michael Jackson w połowie lat 80. i Garth Brooks w latach 90., sprzedawali podobnie dużą liczbę płyt, nie prowokując niczego zbliżonego do histeria spowodowane przez Beatlesów. Latem 1964 roku, kiedy Beatlesi pojawili się w Ciężka noc , film, który udramatyzował fenomen Beatlemanii, efekt zespołu był widoczny na całym świecie, ponieważ niezliczeni młodzi ludzie naśladowali charakterystyczne długie włosy członków zespołu, humor i kapryśne pokazy beztroskiego porzucenia. Rzeczywiście, ich transformacyjny wpływ społeczny i kulturowy został nawet dostrzeżony wśród wyższych szczebli władzy politycznej. W 1965 roku każdy z czterech Beatlesów został członkiem Orderu Imperium Brytyjskiego (MBE), po rekomendacji do tego honoru przez brytyjskiego premiera Harolda Wilsona (i pomimo krótkiej burzy protestów niektórych poprzednich laureatów, głównie weteranów wojskowych). , wbrew temu, co postrzegali jako obniżenie godności królewskiego porządku).
Ciężka noc (Od lewej do prawej) Ringo Starr, George Harrison, John Lennon i Paul McCartney w kadrze reklamowym z Ciężka noc (1964) w reżyserii Richarda Lestera. Filmy proscenium
Popularny gwar okazał się bodźcem, przekonując Lennona i McCartneya o ich umiejętnościach pisania piosenek i wywołując falę twórczych eksperymentów, prawie bezprecedensowych w historii muzyki rockowej, która do tej pory była powszechnie uważana, z pewnym uzasadnieniem, za zasadniczo gatunek muzyczny dla nieletnich. W latach 1965-1967 muzyka Beatlesów szybko się zmieniała i ewoluowała, stając się coraz bardziej subtelna, wyrafinowana i zróżnicowana. Ich repertuar w tamtych latach wahały się od ballady kameralnej Yesterday i The enigmatyczny folkowa melodia Norwegian Wood (oba w 1965) do halucynacyjnej hard rockowej piosenki Jutro nigdy nie wie (1966), z tekstem inspirowanym podręcznikiem Timothy'ego Leary'ego Doświadczenie psychodeliczne (1964). Zawierał także karnawałowy pejzaż dźwiękowy Bycia dla dobra pana Kite'a! (1967), w którym znalazły się teksty strumienia świadomości autorstwa Lennona i typowo fantazyjna aranżacja (autorstwa George'a Martina) zbudowana wokół losowo splecionych fragmentów nagranych organów parowych – tour de force legendy technologicznej dość typowej dla pracy studyjnej zespołu w tej epoce.
W 1966 roku Beatlesi wycofali się z publicznych występów, aby skoncentrować się na wykorzystaniu pełnych zasobów studia nagraniowego. Rok później, w czerwcu 1967, ten okres szeroko obserwowanej odnowy twórczej został zwieńczony wydaniem sierż. Zespół Klubu Samotnych Serc Pepper , album entuzjastycznie witany przez młodych ludzi na całym świecie jako niepodważalny dowód nie tylko geniuszu zespołu, ale także utopijnej obietnicy epoki. Więcej niż zespół muzyków, Beatlesi uosabiali, z pewnością w umysłach milionów młodych słuchaczy, radości nowej kontrkultury hedonizmu i nieskrępowanego eksperymentowania – z muzyką i nowymi sposobami życia. (Różni członkowie zespołu w tamtych latach flirtowali z narkotykami poszerzającymi umysł, takimi jak LSD, a także z egzotycznymi ćwiczeniami duchowymi, takimi jak medytacja transcendentalna, technika, której nauczył ich Maharishi Mahesh Yogi, guru burzy stodoły z Indii.)
na co umarł Edgar Allan Poe?
Maharishi Mahesh Yogi z Georgem Harrisonem i Johnem Lennonem Maharishi Mahesh Yogi (w środku) z Georgem Harrisonem (po lewej) i Johnem Lennonem (po prawej) na gali UNICEF w Paryżu we Francji. Keystone/Archiwum Hultona/Getty Images
W tamtych latach Beatlesi skutecznie odkryli na nowo znaczenie rock and rolla jako formy kultury. Amerykańscy artyści, których podziwiali i wybrali do naśladowania – Chuck Berry , Little Richard , Fats Domino , Elvis Presley The Everly Brothers , Buddy Holly , pionierzy rockowi kompozytorzy Jerry Leiber i Mike Stoller , wpływowy autor piosenek soulowych Smokey Robinson , a po 1964 roku piosenkarz folklorystyczny i autor tematycznych piosenek Bob Dylan — stał się powszechnie uważany za kanoniczne źródło inspiracji, oferując klasyczne modele dla aspirujących młodszych muzyków rockowych. W tym samym czasie oryginalne piosenki, które napisali i nagrali Beatlesi, radykalnie poszerzyły zakres muzyczny i ekspresyjny zakres odziedziczonego przez nich gatunku. Ich bliskie harmonie wokalne, subtelne aranżacje i sprytne akcenty produkcyjne, w połączeniu z elementarną sekcją rytmiczną zakotwiczoną przez bezsensowne bębnienie Starra, stworzyły nowe standardy doskonałości i piękna w formie muzyki znanej wcześniej z amatorstwa.
Po 1968 i wybuchu studenckich ruchów protestacyjnych w krajach tak różnych jak Meksyk i Francja The Beatles nieświadomie zrezygnowali ze swojej roli de facto przywódców niedojrzałej globalnej młodzieży kultura . Mimo to przez kilka lat kontynuowali nagrywanie i wydawanie nowej muzyki i utrzymywali poziom popularności, z którym rzadko można było konkurować wcześniej lub później. W 1968 uruchomili własną wytwórnię płytową Apple; mając nadzieję na pielęgnowanie eksperymentalnego pop-artu, zamiast tego wyprodukowali chaos i komercyjna porażka, z wyjątkiem pracy samych Beatlesów. Zespół nadal cieszył się powszechną popularnością. Bieżącego roku Abbey Road stał się jednym z najbardziej lubianych i najlepiej sprzedających się albumów zespołu.
Beatlesi ( do. 1969-70, od lewej do prawej: George Harrison, Ringo Starr, Paul McCartney, John Lennon. Archiwum Bettmanna
W międzyczasie osobiste nieporozumienia, spotęgowane stresem symbolizującym marzenia pokolenia, zaczęły rozdzierać zespół. Niegdyś wspólne serce i dusza zespołu, Lennon i McCartney wpadli w kłótnie i wzajemne oskarżenia o złą wolę. Do tej pory chodziło o miliony dolarów, a utopijna aura wykonawców była zagrożona, biorąc pod uwagę rozbieżność między symboliczną pozycją zespołu jako idoli beztroskiej kultury młodzieżowej a ich nowo odkrytym prawdziwym statusem rozpieszczonych plutokratów.
Wiosną 1970 roku Beatlesi formalnie się rozwiązali. W następnych latach wszyscy czterej członkowie zaczęli produkować solowe albumy o różnej jakości i popularności. Lennon wydał żrący zestaw piosenek ze swoją nową żoną Yoko Ono, a McCartney założył zespół Wings, który w latach 70. wyszedł na sporą liczbę nagrań, które odniosły sukces komercyjny. Starr i Harrison też początkowo odnosili pewne sukcesy jako artyści solowi. Ale z biegiem czasu Beatlesi stali się tak samo historycznym ciekawostką jak Al Jolson, Bing Crosby czy Frank Sinatra lub Elvis Presley przed nimi.
W 1980 Lennon został zamordowany przez obłąkanego fana przed Dakotą, budynkiem mieszkalnym w Nowy Jork znany ze swoich sławnych najemców. Wydarzenie wywołało globalny wybuch żalu. Lennon jest upamiętniony w Strawberry Fields, sekcji Park Centralny naprzeciwko Dakoty, którą Yoko Ono urządziła na cześć męża.
John Lennon John Lennon. PRNewsFoto/Rock and Roll Hall of Fame Annex/AP Images
W następnych latach pozostali przy życiu byli Beatlesi nadal nagrywali i występowali jako artyści solowi. W szczególności McCartney pozostawał aktywny muzycznie, zarówno w dziedzinie popu, produkując co kilka lat nowe albumy, jak i w dziedzinie muzyki klasycznej – w 1991 roku ukończył Oratorium w Liverpoolu ; w 1997 nadzorował nagranie kolejnego utworu symfonicznego o dużej ambicji, Stojący kamień ; a w 1999 wydał nowy album muzyki klasycznej, Praca klasyczna . McCartney został pasowany na rycerza przez królową Anglii w 1997 roku. Starr był również bardzo widoczny w latach 90., corocznie koncertując ze swoim All-Star Band, rotacyjną grupą weteranów rocka grających swoje hity na letnich trasach koncertowych. Począwszy od 1988 roku Harrison nagrywał z Bob Dylan , Tom Petty , Jeff Lynne i Roy Orbison w luźnym amalgamacie znanym jako Traveling Wilburys, ale przez większość lat 80. i 90. nie był znany jako muzyk, będąc jednocześnie producentem kilku udanych filmów. Harrison, który przeżył atak nożem w swoim domu w 1999 roku ulegli do przedłużającej się walki z rakiem w 2001 roku.
Paul McCartney Paul McCartney. Mary A Lupo/Shutterstock.com
jak umarł uczeń Jan?
Ringo Starr Ringo Starr, 2013. Bradley Kanaris—Getty Images/Thinkstock
Na początku lat 90. McCartney, Harrison i Starr połączyli siły, aby dodać harmonię do dwóch wcześniej niepublikowanych nagrań wokalnych Lennona. Te nowe piosenki Beatlesów posłużyły jako pretekst do kolejnej akcji promocyjnej, mającej na celu stworzenie rynku dla bogato wyprodukowanej, quasi-historycznej serii nagrań archiwalnych zebranych pod nadzorem zespołu i wydanych w latach 1995 i 1996 jako Antologia Beatlesów , zbiór sześciu płyt kompaktowych, które uzupełniały 10-godzinny autoryzowany film dokumentalny o tej samej nazwie. ZA kompilacja singli numer jeden zespołu, 1 , ukazał się w 2000 roku i cieszył się światowym sukcesem, zajmując czołowe miejsca w listach przebojów w takich krajach jak Anglia i Stany Zjednoczone. Być może poświata Beatlemanii zniknęła, ale ikonografia epoki młodzieńczego zgiełku została z czcią zachowana dla potomkowie .
The Beatles zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame w 1988, a Lennon (1994), McCartney (1999), Harrison (2004) i Starr (2015) również zostali wprowadzeni jako osoby. We wrześniu 2009 r. specjalnie spakowane cyfrowo zremasterowane wersje całego katalogu Beatlesów oraz wersja popularnej gry z muzyką elektroniczną Beatlesów Zespół rockowy zostały zwolnione jednocześnie. Po tym, jak w lutym 2010 roku ogłoszono, że finansowo kłopotliwe EMI zabiega o nabywców dla swoich Abbey Road Studios, w których Beatlesi dokonali zdecydowanej większości swoich nagrań, brytyjski Departament Kultury, Mediów i Sportu uznał kompleks nagraniowy za historyczny punkt orientacyjny. EMI następnie ogłosiło, że zachowa własność ikonowy studio przy jednoczesnym poszukiwaniu inwestycji zewnętrznych w celu poprawy jej obiektów.
Abbey Road Studios Abbey Road Studios, Westminster, Londyn. C./Shutterstock.com
Copyright © Wszelkie Prawa Zastrzeżone | asayamind.com