Partia Demokratyczno-Republikańska , pierwotnie (1792-98) partia Republikańska , pierwsza opozycyjna partia polityczna w Stanach Zjednoczonych. Zorganizowana w 1792 jako partia Republikańska , jej członkowie sprawowali władzę narodową w latach 1801-1825 poprzednik teraźniejszości partia Demokratyczna .
Podczas dwóch administracji Pres. Jerzy Waszyngton (1789-1797), wielu byłych antyfederalistów —którzy sprzeciwiali się przyjęciu nowego federalizmu Konstytucja (1787) — zaczął się jednoczyć w opozycji do programu fiskalnego Aleksandra Hamiltona, sekretarza skarbu. Po tym, jak Hamilton i inni zwolennicy silnego rządu centralnego i luźnej interpretacji konstytucji utworzyli w 1791 roku Partię Federalistyczną, zwolennicy praw stanów i ścisłej interpretacji konstytucji zebrali się pod przewodnictwem Thomasa Jeffersona, który służył jako pierwszy sekretarz stanu. Zwolennicy Jeffersona, głęboko pod wpływem ideałów rewolucji francuskiej (1789), po raz pierwszy przyjęli nazwę Republikanin, aby podkreślić swoje antymonarchiczne poglądy. Republikanie twierdzili, że federaliści żywili postawy arystokratyczne, a ich polityka dawała zbyt dużą władzę rządowi centralnemu i miała tendencję do przynoszenia korzyści zamożny kosztem zwykłego człowieka. Chociaż federaliści wkrótce napiętnowali zwolenników Jeffersona Demokratyczno-Republikanami, próbując powiązać ich z ekscesami Rewolucji Francuskiej, Republikanie oficjalnie przyjęli szyderczą etykietkę w 1798 roku. Koalicja Republikańska poparła Francję w wojnie europejskiej, która wybuchła w 1792 roku, podczas gdy Federaliści poparli Wielką Brytanię ( widzieć Francuskie wojny rewolucyjne i napoleońskie ). Opozycja republikanów wobec Wielkiej Brytanii zjednoczyła frakcję w latach 90. XVIII wieku i zainspirowała ich do walki z sponsorowanym przez federalistów Traktatem z Jayem (1794) oraz Alien and Sedition Acts (1798).
który hormon działa jako silny środek przeciwzapalny?
Rembrandt Peale: Thomas Jefferson Portret Thomasa Jeffersona, olej na płótnie, Rembrandt Peale, 1800; w White House Collection, Washington, D.C. Dzięki uprzejmości White House Collection, Washington, D.C.
Pomimo antyelitarnych podstaw partii, pierwsi trzej prezydenci demokratyczno-republikańscy – Jefferson (1801–2009), James Madison (1809–17) i James Monroe (1817–25) – wszyscy byli bogatymi, arystokratycznymi plantatorami z Południa, chociaż wszyscy trzej podzielali tę samą liberalną filozofię polityczną. Jefferson pokonał federalistę Johna Adamsa w wyborach 1800 roku; jego zwycięstwo pokazało, że zgodnie z Konstytucją władza może być przekazywana pokojowo między partiami. Po objęciu urzędu Demokraci-Republikanie próbowali ograniczyć programy federalistyczne, ale w rzeczywistości obalili kilka instytucji, które skrytykowali (np. Bank Stanów Zjednoczonych był utrzymany do czasu wygaśnięcia jego statutu w 1811 r.). Niemniej jednak Jefferson dołożył wszelkich starań, aby jego administracja wydawała się bardziej demokratyczna i egalitarna: zamiast jeździć powozem sześcioosobowym, raczej szedł na Kapitol na inaugurację i wysyłał swoje coroczne przesłanie do Kongresu przez posłańca, zamiast czytać to osobiście. Federalne akcyzy zostały zniesione, dług publiczny umorzony, a liczebność sił zbrojnych znacznie zmniejszona. Jednak wymagania Stosunki zagraniczne (takie jak zakup Luizjany w 1803) często zmuszał Jeffersona i jego następców do nacjonalistycznej postawy przypominającej federalistów.
Asher B. Durand: James Madison James Madison, fragment obrazu olejnego Ashera B. Duranda, 1833; w zbiorach Nowojorskiego Towarzystwa Historycznego. Kolekcja Nowojorskiego Towarzystwa Historycznego
James Monroe James Monroe, szkic olejny autorstwa E.O. Sully, 1836, według współczesnego portretu Thomasa Sully; w Narodowym Parku Historycznym Niepodległości w Filadelfii. Dzięki uprzejmości kolekcji Independence National Historical Park, Filadelfia
jak nazywał się irak?
W 20 lat po 1808 roku partia istniała nie jako zjednoczona grupa polityczna, lecz jako luźna koalicja frakcji personalnych i sekcyjnych. szczeliny w partii zostały w pełni ujawnione przez wybory w 1824 r., kiedy to przywódcy dwóch głównych frakcji, Andrew Jackson i John Quincy Adams, zostali nominowani na prezydenta. Tymczasem William H. Crawford został nominowany przez kluby kongresowe partii, a Henry Clay, inny demokratyczny republikanin, został nominowany przez legislatury Kentucky i Tennessee. Jackson miał głosy powszechne i wielość w kolegium elektorskim, ale ponieważ żaden kandydat nie uzyskał większości głosów elektorskich, o prezydenturze zdecydowała Izba Reprezentantów . Clay, spiker Izby Reprezentantów, zajął czwarte miejsce i tym samym nie kwalifikował się do rozpatrzenia; następnie poparł Adamsa, który został wybrany na prezydenta i niezwłocznie mianowany sekretarzem stanu Claya. Po wyborach Demokraci-Republikanie podzielili się na dwie grupy: Narodowi Republikanie, którzy stali się zaczątkiem Partii Wigów w latach trzydziestych XIX wieku, byli kierowani przez Adamsa i Claya, podczas gdy Demokratyczno-Republikanie byli zorganizowani przez Martin Van Buren , przyszły ósmy prezydent (1837–41), kierowany przez Jacksona. Demokraci-Republikanie złożony różnorodny elementy, które podkreślały problemy lokalne i humanitarne, prawa państw, interesy agrarne i procedury demokratyczne. Podczas prezydentury Jacksona (1829–377) porzucili etykietkę Republikanów i nazwali się po prostu Demokratami lub Jacksonian Demokratami. Nazwa Partia Demokratyczna została formalnie przyjęta w 1844 roku.
