Elvis Presley , w pełni Elvis Aaron Presley lub Elvis Aron Presley ( widzieć Notatka badacza ) , (ur. 8 stycznia 1935, Tupelo , Missisipi , USA — zmarł sierpień 16, 1977, Memphis , Tennessee), amerykański popularny piosenkarz powszechnie znany jako król rock and rolla i jeden z dominujących wykonawców muzyki rockowej od połowy lat 50. aż do śmierci.
Producent Sam Phillips z Sun Records, lokalnej wytwórni bluesowej, jako pierwszy nagrał Elvisa Presleya. Odpowiedział na taśmę przesłuchania Presleya telefonem, po czym nastąpiły kilkutygodniowe sesje nagraniowe z zespołem składającym się z Presleya, gitarzysty Scotty'ego Moore'a i basisty Billa Blacka. Ich repertuar składał się z piosenek bluesowych i country oraz hymnów gospel.
Graceland to posiadłość Elvisa Presleya w Memphis w stanie Tennessee i pozostaje jedną z największych atrakcji turystycznych Stanów Zjednoczonych.
Elvis Presley zmarł na atak serca w 1977 roku, spowodowany głównie nadużywaniem narkotyków. Miał 42 lata.
Na początku 1958 Elvis Presley został powołany do armii amerykańskiej. Presley wrócił z wojska w 1960 roku, gdzie służył jako żołnierz w Niemczech, zamiast dołączyć do działu rozrywki Służb Specjalnych.
Pułkownik Tom Parker był urodzonym w Holandii promotorem show-biznesu, który był najbardziej znany z kierowania karierą Elvisa Presleya.
Presley dorastał w ubóstwie w Tupelo, przeniósł się do Memphis jako nastolatek i wraz z rodziną był pozbawiony opieki społecznej zaledwie kilka tygodni, kiedy producent Sam Phillips z Sun Records, lokalnej wytwórni bluesowej, odpowiedział telefonem na jego taśmę przesłuchań. połączenie. Nastąpiły kilkutygodniowe sesje nagraniowe z zespołem składającym się z Presleya, gitarzysty Scotty'ego Moore'a i basisty Billa Blacka. Ich repertuar składał się z rodzaju materiału, z którego Presley zasłynął: bluesa i kraj piosenki, Aleja blaszanych patelni ballady i hymny ewangeliczne. Presley znał część tej muzyki z radia, część z kościoła zielonoświątkowego swoich rodziców i śpiewów grupowych, do których uczęszczał w ks. H.W. Kościół w Black Memphis Brewstera, a niektóre z jego klubów bluesowych na Beale Street, do których zaczął uczęszczać jako nastolatek.
Miejsce urodzenia Elvisa Presleya Miejsce urodzenia Elvisa Presleya, Tupelo, Mississippi. Markuskun
Presley był już kwiecisty osobowość, ze stosunkowo długimi, zaczesanymi do tyłu włosami i kombinacjami ubrań w dzikich kolorach, ale jego pełna muzyczna osobowość nie ujawniła się, dopóki on i zespół nie zaczęli grać z piosenkarzem bluesowym Arthurem (Big Boy) Crudup w piosence That's All Right Mama w lipcu 1954 roku Doszli do zaskakującej syntezy, ostatecznie nazwanej rockabilly , zachowując wiele oryginalnych modulacji bluesowych, ale z wysokim tenorowym głosem Presleya, który dodaje lżejszego akcentu, a podstawowy rytm uderza o wiele bardziej giętkim groove. Ten dźwięk był znakiem rozpoznawczym pięciu singli, które Presley wydał w Sun w ciągu następnego roku. Chociaż żaden z nich nie stał się ogólnokrajowym hitem, do sierpnia 1955 roku, kiedy wydał piąty, „Mystery Train”, prawdopodobnie jego największą płytę w historii, przyciągnął znaczną rzeszę fanów z Południa dzięki swoim nagraniom, występom na żywo w regionalnych zajazdach i klubach oraz występy radiowe na antenie ogólnopolskiej Luizjana Hayride . (Kluczowa muzyczna zmiana nastąpiła, gdy dodano perkusistę D.J. Fontanę, po raz pierwszy dla Jazda na siano koncertów, ale także na płytach zaczynających się od Mystery Train.)
Elvis Presley Elvis Presley, ok. 1930 1955. Archiwum Hultona/Getty Images
Singiel Elvisa Presleya Milkcow Blues Boogie Singiel Elvisa Presleya Milkcow Blues Boogie, wydany przez Sun Records, 1954. urmoments/Shutterstock.com
Zarządzanie Presleyem zostało następnie przekazane pułkownikowi Tomowi Parkerowi, a muzyka country hustler, który zrobił gwiazdy Eddy'ego Arnolda i Hanka Snowa. Parker zaaranżował sprzedaż katalogu piosenek Presleya i kontraktu nagraniowego do głównych nowojorskich przedsiębiorstw, odpowiednio Hill and Range i RCA Victor. Sun otrzymał łącznie 35 000 dolarów; Elvis dostał 5000 dolarów. Zaczął nagrywać w studiach RCA w Nashville w stanie Tennessee, z nieco większą grupą muzyków, ale wciąż obejmującą Moore'a, Blacka i Fontanę, i zaczął tworzyć narodową sensację serią hitów: Heartbreak Hotel , Don't Be Cruel, Love Me Tender (wszystkie z 1956 r.), „Wszystko wstrząśnięte” (1957) i inne.
Od 1956 do 1958 całkowicie zdominował listy bestsellerów i zapoczątkował erę rock and rolla, otwierając drzwi zarówno dla białych, jak i czarnych artystów rockowych. Jego występy telewizyjne, zwłaszcza te w niedzielnym programie rozrywkowym Eda Sullivana, ustanowiły rekordy pod względem wielkości widowni. Nawet jego filmy, kilka niewielkich pojazdów, były hitami kasowymi.
Plakat koncertowy Elvisa Presleya Plakat przedstawiający występ Elvisa Presleya w Tupelo, Mississippi, 1957. Elvis Presley Enterprises, Inc.
Presley stał się idolem nastolatków swojej dekady, witanym wszędzie przez wrzeszczące hordy młodych kobiet, a kiedy na początku 1958 roku ogłoszono, że został powołany do wojska i wstąpi do armii amerykańskiej, był to najrzadszy pop kultura wydarzenia, chwila prawdziwego żalu. Co ważniejsze, służył jako wielki kulturalny katalizator jego okresu. Elvis przedstawił mieszaną wizję pokory i pewności siebie, intensywnego zaangażowania i komicznego niedowierzania w jego zdolność do wzbudzania szału. Zainspirował dosłownie tysiące muzyków – początkowo tych mniej lub bardziej podobnie myślących Południowców, od Jerry'ego Lee Lewisa i Carla Perkinsa, którzy byli pierwszym pokoleniem rockabillies, a później ludzi, którzy mieli bardzo różne kombinacje wpływów muzycznych i kulturowych. i ambicje. Z Johna Lennona do Bruce Springsteen , Bob Dylan Prince'owi nie sposób było pomyśleć o jakiejkolwiek ważnej gwieździe rocka, która nie miałaby wyraźnego długu wobec Presleya.
Elvis Presley Elvis Presley, 1956. Zdjęcie Lux/The Hollywood Archive/Alamy
Poza tym Presley zainspirował publiczność. To było tak, jakby wyszeptał swój sen do wszystkich naszych uszu, a potem my śnił o tym, powiedział Springsteen w chwili śmierci Presleya. Nie trzeba było chcieć być gwiazdą rock and rolla ani nawet muzykiem, żeby być jak Elvis – co ostatecznie oznaczało bycie wolnym i nieskrępowanym, a jednocześnie częścią codzienności. Dosłownie miliony ludzi – całe pokolenie lub dwa – określiły swoje poczucie osobistego stylu i ambicji w kategoriach, które po raz pierwszy uosabiał Elvis.
W rezultacie nie był powszechnie uwielbiany. Ci, którzy go nie czcili, znaleźli go podły (nikt nie uznał go za ignorowanego). Ogłosili go kaznodzieje i eksperci anatema , jego styl sceniczny wywodzący się z zielonoświątkowców i chrapliwy wokal, który jest nieprzyzwoity. Rasiści potępili go za mieszanie czarnej muzyki z bielą (a Presley zawsze skrupulatnie przypisywał swoje czarne źródła, co odróżniało go od pisarzy i piosenkarzy Tin Pan Alley, którzy przez dziesięciolecia podnosili czarne style bez uznania). Został uznany za odpowiedzialnego za wszystkie nastoletnie chuligaństwo i przestępczość nieletnich . Jednak w każdym występie w telewizji pojawiał się uprzejmy uprzejmy i łagodny, prawie nieśmiały. Dopiero z opaską na plecach i uderzeniem w ucho stał się Elvisem the Pelvis.
W 1960 roku Presley wrócił z wojska, gdzie służył jako żołnierz w Niemczech, zamiast wstąpić do dywizji rozrywkowej Służb Specjalnych. Ci, którzy uważali go za komercyjny szum bez talentu, oczekiwali, że zniknie. Zamiast tego nadal gromadził hity z nagrań tuż przed wstąpieniem do wojska. Po powrocie do Stanów wrócił praktycznie od miejsca, w którym przerwał, tworząc serię ponad 30 filmów (od Niebieskie Hawaje [1961] do Zmiana nawyku [1969]) w ciągu następnych ośmiu lat, z których prawie żaden nie pasuje do żadnego gatunek muzyczny inny niż film Elvisa, co oznaczało lekki komediowy romans z muzycznymi przerywnikami. Większość z nich miała towarzyszące albumy ze ścieżkami dźwiękowymi, a filmy i nagrania razem uczyniły go bogatym człowiekiem, chociaż prawie zrujnowały go jako każdego artystę. Presley wykonał swoją najlepszą pracę w latach 60. na singlach, które albo nie były powiązane z filmami, albo tylko w nich tkwiły, nagrania takie jak It's Now or Never („O Sole Mio”) (1960), Are You Lonesome Tonight?, Little Sister ( obaj 1961), Zakochanie się nie da, Zwrot do nadawcy (oba 1962) i Viva Las Vegas (1964). Presley nie był już postacią kontrowersyjną; stał się jeszcze jednym przewidywalnym masowym artystą, osobą praktycznie nie interesującą rockowej publiczności, która tak bardzo się rozrosła wraz z pojawieniem się nowych dźwięków Beatlesi , Toczące się kamienie i Dylana.
co głosiła doktryna Monroe?
scena z Niebieskie Hawaje Elvis Presley i Joan Blackman w Niebieskie Hawaje (1961). 1961 przez Hala B. Wallisa i Josepha H. Hazena, Paramount Pictures Corporation; fotografia z prywatnej kolekcji
Ann-Margret i Elvis Presley w Niech żyje Las Vegas Ann-Margret i Elvis Presley w Niech żyje Las Vegas (1964). 1964 Metro-Goldwyn-Mayer Inc.; fotografia z prywatnej kolekcji
Do roku 1968 zmiany w świecie muzycznym wyprzedziły Presleya – spadły zarówno przychody filmowe, jak i sprzedaż płyt. W grudniu wyemitowano jego jednoosobowy świąteczny program telewizyjny; tour de force rock and rolla, rytmu i bluesa, przywrócił mu wiele z jego rozproszonej wiarygodności. W 1969 wydał singiel, który nie ma nic wspólnego z filmem, Suspicious Minds; poszło na numer jeden. Zaczął też znowu koncertować i szybko odzyskał sporą rzeszę fanów, choć nie była to tak powszechna publiczność jak jego publiczność w latach pięćdziesiątych – w większości była to południowa i środkowo-zachodnia klasa robotnicza, niewyszukana i w przeważającej mierze kobieca. Przez większą część następnej dekady ponownie był jedną z najlepszych atrakcji na żywo w Stanach Zjednoczonych. (Z różnych powodów nigdy nie występował poza Ameryką Północną). Presley był teraz głównym amerykańskim artystą estradowym, ikoną, ale nie idolem. Ożenił się w 1967 bez większych wzburzeń, został rodzicem wraz z narodzinami córki Lisy Marie w 1968 i rozwiódł się w 1973. Nie kręcił już filmów, chociaż był dobry film koncertowy, Elvis w trasie . Jego nagrania były nierównej jakości, ale na każdym albumie zawierał jedną lub dwie piosenki, które miały skupienie i energię. Hity były trudniejsze do zdobycia – Suspicious Minds był jego ostatnim numerem jeden, a Burning Love (1972) jego ostatnim wpisem do pierwszej dziesiątki. Ale dzięki koncertom, widowiska najlepiej opisane przez krytyka Jona Landaua jako an apoteoza amerykańskiego komedia muzyczna , pozostał dużym zarabiającym. Brakowało mu teraz ambicji i mocy swoich wczesnych prac, ale to mogło być dobre – nigdy nie wydawał się przestarzałym reliktem lat pięćdziesiątych, próbującym nadążać za trendami, ale był po prostu wykonawcą, nieubłaganie sam.
Elvis Presley w Elvis: The Comeback Special Elvis Presley w specjalnym programie telewizyjnym Elvis: The Comeback Special (1968). Krajowa Spółka Nadawców
Jednak Presley rozwinął również śmiertelny styl życia. Spędzając prawie cały swój czas, kiedy nie był w drodze, w Graceland, swojej posiadłości w Memphis (właściwie to po prostu wielki południowy dom kolonialny udekorowany gdzieś pomiędzy banalny nowoczesność i jaskrawe bogactwo imitujące Vegas), żył nocą w otoczeniu pochlebcy i nadziewane tłustymi potrawami i różnymi lekami na receptę. Jego występy pogorszyły się w ostatnich dwóch latach życia, a jego kariera nagraniowa praktycznie zamarła. Presley nigdy nie wydawał się pewny swojego statusu, nigdy nie był całkowicie pewien, że nie popadnie z powrotem w ubóstwo dzierżawców, i w rezultacie wydaje się, że został unieruchomiony; człowiek, który zaryzykował wszystko, łącznie z potencjalną kpiną, by odnieść sukces, teraz mieszkał na uboczu reżim uzależnionego i samotnika. Wreszcie latem 1977 roku, w przeddzień rozpoczęcia kolejnej trasy koncertowej, zmarł na… zawał serca w dużej mierze wniesione przez narkomania . Miał 42 lata.
Graceland Graceland w Memphis, Tennessee. Martin Haase
Niemal natychmiast po usłyszeniu o jego śmierci żałobnicy z całego świata zebrali się w Graceland, aby pożegnać biednego chłopca, który przeżył amerykański sen. W pewnym sensie ta żałoba nigdy nie ustała: Graceland pozostaje jedną z największych atrakcji turystycznych kraju, a albumy Presleya i inne artefakty nadal żwawo sprzedawać. Każdego sierpnia tłumy gromadzą się w Graceland, aby uczcić go nie w rocznicę jego urodzin, ale jego śmierci. Od czasu do czasu pojawiały się plotki, że tak naprawdę nie umarł, że jego śmierć była fałszywą mającą na celu uwolnienie go od sławy. Podszywacze Elvisa to legion. Jego najwięksi fani – prawie wyłącznie białe kobiety z klasy robotniczej – przenieśli swój fanatyzm na swoje dzieci, a przynajmniej na zaskakującą liczbę córek. Elvis opuścił budynek, ale ci, którzy nadal są w środku, zdecydowali się kontynuować. Po raz kolejny Elvis Presley triumfuje, chociaż za tym triumfem kryje się coś znacznie mniej niż szczęście.
Copyright © Wszelkie Prawa Zastrzeżone | asayamind.com