Kryzys finansowy 2007-08– , nazywany również kryzys kredytów hipotecznych subprime , poważne zmniejszenie płynności na światowych rynkach finansowych, które powstało w Stanach Zjednoczonych w wyniku załamania się amerykańskiego rynku mieszkaniowego. Groziło zniszczeniem międzynarodowego systemu finansowego; spowodował upadek (lub prawie awarię) kilku dużych banków inwestycyjnych i komercyjnych, kredytodawców hipotecznych, ubezpieczenie firm i kasy oszczędnościowo-pożyczkowe ; i wytrącił Wielka Recesja (2007-09), najgorszy kryzys gospodarczy od czasów Wielkiego Kryzysu (1929- do. 1939).
Blankfein, Lloyd Lloyd Blankfein, prezes i dyrektor generalny firmy Goldman Sachs zajmującej się bankowością inwestycyjną i papierami wartościowymi, zeznający podczas przesłuchania w Senacie USA w sprawie banków na Wall Street i kryzysu finansowego w latach 2007–08, Waszyngton, 2010. Charles Dharapak/AP/Shutterstock
Chociaż dokładne przyczyny kryzysu finansowego są przedmiotem sporu wśród ekonomistów, istnieje ogólna zgoda co do czynników, które odegrały rolę (eksperci nie zgadzają się co do ich względnego znaczenia).
Po pierwsze, Rezerwa Federalna (Fed), bank centralny Stanów Zjednoczonych, przewidując łagodną recesję, która rozpoczęła się w 2001 r., obniżyła stopę funduszy federalnych (stopę procentową, jaką banki pobierają od siebie nawzajem za jednodniowe pożyczki funduszy federalnych, tj. salda utrzymywane w banku Rezerwy Federalnej) 11 razy między majem 2000 a grudniem 2001, z 6,5 proc. do 1,75%. Ten znaczny spadek umożliwił bankom udzielanie kredytów konsumenckich po niższej stawce prime (oprocentowanie, które banki naliczają swoim klientom typu prime lub niskiego ryzyka, zazwyczaj o trzy punkty procentowe powyżej stopy funduszy federalnych) i zachęciło je do udzielania kredytów nawet subprime. lub klientów wysokiego ryzyka, ale z wyższymi stopami procentowymi ( widzieć kredyty subprime ). Konsumenci korzystali z taniego kredytu na zakup dóbr trwałych, takich jak sprzęt AGD, samochody, a zwłaszcza domy. W rezultacie pod koniec lat 90. powstała bańka mieszkaniowa (gwałtowny wzrost cen mieszkań do poziomów znacznie przekraczających ich wewnętrzny , wynikający z nadmiernych spekulacji).
Po drugie, dzięki zmianom w prawie bankowym, które rozpoczęły się w latach 80., banki mogły oferować klientom subprime kredyty hipoteczne, które były skonstruowane z płatnościami balonowymi (niezwykle duże płatności, które są należne pod koniec okresu kredytowania lub pod koniec okresu kredytowania) lub z regulowanymi stopami procentowymi (oprocentowanie, które pozostaje stałe na stosunkowo niskim poziomie przez początkowy okres, a następnie zmienia się wraz ze stopą funduszy federalnych). Dopóki ceny domów nadal rosły, kredytobiorcy subprime mogli chronić się przed wysokimi spłatami kredytów hipotecznych poprzez refinansowanie, pożyczanie na poczet wzrostu wartości swoich domów lub sprzedaż domów z zyskiem i spłatę kredytów hipotecznych. W przypadku domyślna , banki mogłyby przejąć nieruchomość i sprzedać ją za kwotę wyższą niż kwota pierwotnego kredytu. Kredyty subprime stanowiły więc dla wielu banków lukratywną inwestycję. W związku z tym wiele banków agresywnie sprzedawało kredyty subprime klientom ze słabymi kredytami lub niewielkimi aktywami, wiedząc, że tych kredytobiorców nie stać na spłatę kredytów i często wprowadzając ich w błąd co do związanego z tym ryzyka. W rezultacie udział kredytów hipotecznych subprime wśród wszystkich kredytów mieszkaniowych wzrósł z około 2,5 proc. do prawie 15 proc. rocznie od końca lat 90. do 2004-07.
Po trzecie, do wzrostu kredytów subprime przyczyniła się powszechna praktyka sekurytyzacji, w ramach której banki łączyły setki, a nawet tysiące kredytów hipotecznych typu subprime i innych, mniej ryzykownych form zadłużenia konsumenckiego i sprzedawały je (lub ich części) na rynkach kapitałowych jako papiery wartościowe (obligacje) na rzecz innych banków i inwestorów, w tym funduszy hedgingowych i funduszy emerytalnych. Obligacje składające się głównie z kredytów hipotecznych stały się znane jako papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką lub MBS, które uprawniały ich nabywców do udziału w spłatach odsetek i kwoty głównej pożyczek bazowych. Sprzedaż kredytów hipotecznych subprime jako MBS była uważana za dobry sposób dla banków na zwiększenie płynności i zmniejszenie ekspozycji na ryzykowne kredyty, podczas gdy kupowanie MBS było postrzegane jako dobry sposób dla banków i inwestorów na dywersyfikację swoich portfeli i zarabianie pieniędzy. Ponieważ ceny domów nadal gwałtownie rosły na początku XXI wieku, MBS stały się bardzo popularne, a ich ceny na rynkach kapitałowych odpowiednio wzrosły.
Po czwarte, w 1999 r. częściowo uchylono ustawę Glass-Steagall z czasów Wielkiego Kryzysu (1933), pozwalając bankom, firmom ubezpieczeniowym i firmom ubezpieczeniowym na wzajemne wchodzenie na rynki i łączenie się, co doprowadziło do powstania banków, które były zbyt duże, by upaść ( tj. tak duże, że ich upadek groziłby osłabieniem całego systemu finansowego). Ponadto w 2004 r. Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) osłabiła wymóg kapitału netto (stosunek kapitału lub aktywów do zadłużenia lub zobowiązań, które banki są zobowiązane utrzymywać jako zabezpieczenie przed niewypłacalnością), co zachęciło banki zainwestować jeszcze więcej pieniędzy w MBS. Choć decyzja SEC przyniosła bankom ogromne zyski, to jednak narażała również ich portfele na znaczne ryzyko, ponieważ wartość aktywów MBS była dorozumiana założenie na kontynuacji bańki mieszkaniowej.
Po piąte, i wreszcie, długi okres globalnej stabilności i wzrostu gospodarczego, który bezpośrednio poprzedził kryzys, rozpoczynający się od połowy do późnych lat 80. i znany od tego czasu jako Wielki Umiar, przekonał wielu amerykańskich menedżerów bankowych, urzędników rządowych i ekonomistów, że skrajne niestabilność gospodarcza należała do przeszłości. Ta pewna siebie postawa – wraz z ideologicznym klimatem podkreślającym deregulację i zdolność firm finansowych do samokontroli – doprowadziła prawie wszystkie z nich do zignorowania lub odrzucenia wyraźnych oznak nadchodzącego kryzysu, a w przypadku bankierów do kontynuowania lekkomyślnego udzielania i zaciągania pożyczek. oraz praktyki sekurytyzacyjne.
Copyright © Wszelkie Prawa Zastrzeżone | asayamind.com