Wielka Recesja , recesja gospodarcza, która została przyspieszona w Stanach Zjednoczonych przez kryzys finansowy 2007-08– i szybko rozprzestrzenił się na inne kraje. Rozpoczęty pod koniec 2007 roku i trwający do połowy 2009 roku był najdłuższym i najgłębszym spowolnieniem gospodarczym w wielu krajach, w tym w Stanach Zjednoczonych, od czasów Wielkiego Kryzysu (1929- do. 1939).
jakiego rodzaju metalem jest potas
Kryzys finansowy, poważny spadek płynności na światowych rynkach finansowych, rozpoczął się w 2007 roku w wyniku pęknięcia amerykańskiej bańki mieszkaniowej. Od 2001 roku kolejne obniżki stawki podstawowej (stopy procentowej, jaką banki naliczają swoim klientom o najwyższej jakości lub niskim ryzyku) umożliwiły bankom udzielanie kredytów hipotecznych o niższym oprocentowaniu milionom klientów, którzy normalnie nie kwalifikowaliby się do nich ( widzieć kredyt hipoteczny subprime ; kredyty subprime ) i wynikające z tego zakupy znacznie zwiększyły popyt na nowe mieszkania, co spowodowało, że ceny mieszkań stały się coraz wyższe. . Kiedy stopy procentowe w końcu zaczęły rosnąć w 2005 r., popyt na mieszkania, nawet wśród dobrze wykwalifikowanych kredytobiorców, spadł, powodując spadek cen mieszkań. Częściowo z powodu wyższych stóp procentowych większość kredytobiorców subprime, z których większość posiadała kredyty hipoteczne o zmiennym oprocentowaniu (ARM), nie mogła już sobie pozwolić na spłatę kredytów. Nie mogli się też ratować, tak jak dawniej, pożyczając je na poczet wzrostu wartości swoich domów lub sprzedając je z zyskiem. (W rzeczywistości wielu kredytobiorców, zarówno typu prime, jak i subprime, znalazło się pod wodą, co oznacza, że byli winni więcej kredytów hipotecznych, niż były warte ich domy). ceny.
Wraz z załamaniem się rynku kredytów hipotecznych subprime wiele banków znalazło się w poważnych tarapatach, ponieważ znaczna część ich aktywów przybrała postać kredytów subprime lub obligacji utworzonych z kredytów subprime wraz z mniej ryzykownymi formami zadłużenia konsumenckiego ( widzieć Zabezpieczone hipoteką ; MBS). Częściowo dlatego, że bazowe pożyczki subprime w jakimkolwiek MBS były trudne do wyśledzenia, nawet dla instytucji, która je posiadała, banki zaczęły wątpić w swoją wypłacalność, co prowadziło do zamrożenia kredytu międzybankowego, co osłabiło zdolność każdego banku do udzielania kredytu, nawet dla zdrowych finansowo klientów, w tym firm. W związku z tym przedsiębiorstwa zostały zmuszone do ograniczenia wydatków i inwestycji, co doprowadziło do powszechnej utraty miejsc pracy, co w przewidywalny sposób zmniejszyło popyt na ich produkty, ponieważ wielu z ich byłych klientów było teraz bezrobotnych lub zatrudnionych w niepełnym wymiarze. Ponieważ portfele nawet prestiżowych banków i firm inwestycyjnych okazały się w dużej mierze fikcyjne, oparte na prawie bezwartościowych (toksycznych) aktywach, wiele takich instytucji ubiegało się o pomoc rządową, szukało fuzji ze zdrowszymi firmami lub ogłosiło upadłość. Inne duże przedsiębiorstwa, których produkty były na ogół sprzedawane za pomocą kredytów konsumenckich, poniosły znaczne straty. Firmy samochodowe General Motors i Chryslera na przykład ogłosił upadłość w 2009 r. i został zmuszony do zaakceptowania częściowej własności rządu w ramach programów ratunkowych. Podczas tych wszystkich wydarzeń zaufanie konsumentów do gospodarki zostało, co zrozumiałe, obniżone, co doprowadziło większość Amerykanów do ograniczenia wydatków w oczekiwaniu na nadchodzące trudniejsze czasy, co zadało kolejny cios zdrowiu biznesowemu. Wszystkie te czynniki razem wytworzyły i przedłużyły głęboką recesję w Stanach Zjednoczonych. Od początku recesji w grudniu 2007 r. do jej oficjalnego zakończenia w czerwcu 2009 r. realny produkt krajowy brutto (PKB) – tj. PKB skorygowany o inflacja lub deflacja — spadła o 4,3 procent oraz bezrobocie wzrosła z 5 procent do 9,5 procent, osiągając 10 procent w październiku 2009 roku.
Gdy miliony ludzi straciły domy, pracę i oszczędności, wskaźnik ubóstwa w Stanach Zjednoczonych wzrósł z 12,5 procent w 2007 roku do ponad 15 procent w 2010 roku. zgodnie z ustawodawstwem federalnym, American Recovery and Reinvestment Act (ARRA) z 2009 r., która zapewniała fundusze na tworzenie i utrzymanie miejsc pracy oraz na rozszerzenie lub rozszerzenie ubezpieczenie na wypadek bezrobocia oraz inne programy dotyczące sieci bezpieczeństwa, w tym bony żywnościowe. Niezależnie od tych środków, w latach 2007–2010 ubóstwo zarówno wśród dzieci, jak i młodych dorosłych (w wieku 18–24 lat) wyniosło około 22 procent, co oznacza wzrost odpowiednio o 4 procent i 4,7 procent. Znaczna część bogactwa została utracona, gdy ceny akcji w USA – reprezentowane przez S&P 500 indeks — spadł o 57 procent w latach 2007-2009 (do 2013 r. S&P odrobił tę stratę i wkrótce znacznie przekroczył szczyt z 2007 r.). W sumie od końca 2007 r. do początku 2009 r. amerykańskie gospodarstwa domowe straciły wartość netto szacowaną na 16 bilionów dolarów; jedna czwarta gospodarstw domowych straciła co najmniej 75 procent swojej wartości netto, a ponad połowa straciła co najmniej 25 procent. Gospodarstwa domowe kierowane przez młodszych dorosłych, zwłaszcza osoby urodzone w latach 80., straciły najwięcej majątku, mierzonego jako procent tego, co zgromadziły wcześniejsze pokolenia w podobnych grupach wiekowych. Wyzdrowienie zajęło im również najwięcej czasu, a niektórzy z nich nadal nie doszli do siebie nawet 10 lat po zakończeniu recesji. W 2010 r. majątek średniego gospodarstwa domowego, na czele którego stoi osoba urodzona w latach 80., był prawie o 25% niższy od tego, co zgromadziły wcześniejsze pokolenia z tej samej grupy wiekowej; niedobór wzrósł do 41 proc. w 2013 r. i utrzymywał się na poziomie ponad 34 proc. aż do 2016 r. Te niepowodzenia sprawiły, że niektórzy ekonomiści zaczęli mówić o straconym pokoleniu młodych ludzi, którzy z powodu Wielkiej Recesji pozostaliby biedniejsi niż wcześniejsze pokolenia dla resztę ich życia.
Utrata bogactwa i tempo powrotu do zdrowia również różniły się znacznie w zależności od klasy społeczno-ekonomicznej przed kryzysem, przy czym najbogatsze grupy cierpiały najmniej (w ujęciu procentowym) i najszybciej wracały do zdrowia. . Z tych powodów powszechnie przyjmuje się, że Wielka Recesja pogłębiła nierówność majątkową w Stanach Zjednoczonych, która i tak była już znaczna. . Według jednego z badań, w ciągu pierwszych dwóch lat po oficjalnym zakończeniu recesji, w latach 2009-2011, agregat majątek netto najbogatszych 7 proc. gospodarstw domowych wzrósł o 28 proc., podczas gdy dolny 93 proc. spadł o 4 proc. Najbogatsze 7 procent zwiększyło w ten sposób swój udział w całkowitym bogactwie narodu z 56 do 63 procent. Inne badanie wykazało, że w latach 2010–2013 łączna wartość netto najbogatszego 1% Amerykanów wzrosła o 7,8%, co stanowi wzrost o 1,4 proc. ich udziału w całkowitym bogactwie narodu (z 33,9 proc. do 35,3 proc.).
W miarę jak kryzys finansowy rozprzestrzenił się ze Stanów Zjednoczonych na inne kraje, zwłaszcza w Europie Zachodniej (gdzie kilka dużych banków zainwestowało znaczne kwoty w amerykańskie papiery skarbowe), tak samo rozszerzyła się recesja. Większość krajów uprzemysłowionych doświadczyła spowolnienia gospodarczego o różnym nasileniu (ważne wyjątki to: Chiny , Indie i Indonezja), a wiele z nich odpowiedziało pakietami stymulacyjnymi podobnymi do ARRA. W niektórych krajach recesja miała poważne skutki polityczne reperkusje . W Islandia , który szczególnie mocno dotknął kryzys finansowy i doznał poważnej recesji, upadł rząd, a trzy największe banki w kraju zostały znacjonalizowane. W Łotwa , który wraz z innymi krajami bałtyckimi również został dotknięty kryzysem finansowym, PKB kraju skurczył się o ponad 25 proc. w latach 2008–2009, a bezrobocie osiągnęło w tym samym okresie 22 proc. Tymczasem Hiszpania , Grecja , Irlandia , Włochy , a Portugalia ucierpiała suwerenny kryzysy zadłużenia, które wymagały interwencji Unia Europejska , Europejski Bank Centralny , a Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) i zaowocowało nałożeniem bolesnych środków oszczędnościowych. We wszystkich krajach dotkniętych Wielką Recesją ożywienie było powolne i nierównomierne, a szersze społeczne konsekwencje kryzysu – w tym w Stanach Zjednoczonych mniejsze współczynniki dzietności , historycznie wysoki poziom zadłużenia studentów i zmniejszone perspektywy zatrudnienia wśród młodych dorosłych – miały się utrzymywać przez wiele lat.
Copyright © Wszelkie Prawa Zastrzeżone | asayamind.com