Henry Cavendish , (ur. 10 października 1731 w Nicei, Francja – zm. 24 lutego 1810 w Londynie, Anglia), filozof przyrody, największy eksperymentalny i teoretyczny angielski chemik i fizyk swoich czasów. Cavendish został wyróżniony za dużą dokładność i precyzję w badaniach nad kompozycja powietrza atmosferycznego, właściwości różnych gazów, synteza wody, prawo rządzące przyciąganiem i odpychaniem elektrycznym, mechaniczna teoria ciepła oraz obliczenia gęstości (a tym samym wagi) Ziemi. Jego eksperyment ważenia Ziemi stał się znany jako eksperyment Cavendisha.
Cavendish, często określany jako Honorowy Henry Cavendish, nie miał tytułu, chociaż jego ojciec był trzecim synem księcia Devonshire, a matka (z domu Ann Grey) była czwartą córką księcia Kentu. Jego matka zmarła w 1733 roku, trzy miesiące po urodzeniu drugiego syna, Fryderyka, a krótko przed drugimi urodzinami Henryka, pozostawiając lorda Charlesa Cavendisha, aby wychowywał swoich dwóch synów. Henry poszedł do Hackney Academy, prywatnej szkoły pod Londynem, aw 1748 wstąpił do Peterhouse College w Cambridge, gdzie pozostał przez trzy lata, zanim odszedł bez dyplomu (powszechna praktyka). Następnie mieszkał z ojcem w Londynie, gdzie wkrótce miał własne laboratorium.
rezystancja elektryczna przewodnika jest mierzona w jednostkach
Lord Charles Cavendish żył w służbie, najpierw w polityce, a potem coraz częściej w nauce, zwłaszcza w Royal Society of London. W 1758 zabierał Henryka na spotkania Towarzystwa Królewskiego, a także na obiady Klubu Towarzystwa Królewskiego. W 1760 Henry Cavendish został wybrany do obu tych grup, wytrwały w jego obecności później. Praktycznie nie brał udziału w polityce, ale podobnie jak jego ojciec prowadził życie w służbie nauce, zarówno poprzez swoje badania, jak i udział w organizacjach naukowych. Działał w Radzie Królewskiego Towarzystwa Londyńskiego (do której został wybrany w 1765 r.); jego zainteresowanie i wiedza specjalistyczna w zakresie wykorzystania instrumentów naukowych doprowadziły go do przewodniczenia komisji do przeglądu instrumentów meteorologicznych Royal Society i pomocy w ocenie instrumentów Królewskiego Obserwatorium w Greenwich. Inne komisje, w których zasiadał, to komisja referatów, która wybierała artykuły do publikacji w Transakcje filozoficzne oraz komitety ds. tranzytu Wenus (1769), grawitacyjnego przyciągania gór (1774) oraz instrukcji naukowych dla ekspedycji Konstantyna Phippsa (1773) w poszukiwaniu Bieguna Północnego i Przejścia Północno-Zachodniego. W 1773 Henryk dołączył do ojca jako wybrany powiernik Brytyjskie Muzeum , któremu poświęcił sporo czasu i wysiłku. Wkrótce po utworzeniu Królewskiego Instytutu Wielkiej Brytanii Cavendish został kierownikiem (1800) i aktywnie interesował się, zwłaszcza laboratorium, gdzie obserwował i pomagał w eksperymentach chemicznych Humphry'ego Davy'ego.
Cavendish był nieśmiałym człowiekiem, który czuł się niekomfortowo w towarzystwie i unikał go, kiedy tylko mógł. Niewiele rozmawiał, zawsze ubrany w staromodny garnitur i nie nawiązał żadnych znanych osobistych więzi poza rodziną.
Mniej więcej w chwili śmierci ojca Cavendish rozpoczął ścisłą współpracę z Charlesem Blagdenem, stowarzyszeniem, które pomogło Blagdenowi w pełni wejść do londyńskiego społeczeństwa naukowego. W zamian Blagden pomógł utrzymać świat z dala od Cavendish. Cavendish nie opublikował książek i niewiele artykułów, ale osiągnął wiele. Kilka dziedzin badań, w tym mechanika, optyka i magnetyzm, jest szeroko omawianych w jego rękopisach, ale rzadko pojawiają się w jego opublikowanych pracach.
Jego pierwsza publikacja (1766) była połączeniem trzech krótkich chemia artykuły o sztucznym powietrzu lub gazach wytwarzanych w laboratorium. Wytwarzał łatwopalne powietrze (wodór) rozpuszczając metale w kwasach i nieruchome powietrze (dwutlenek węgla) rozpuszczając zasady w kwasach, a te i inne gazy zbierał w butelkach odwróconych nad wodą lub rtęcią. Następnie zmierzył ich rozpuszczalność w wodzie i ciężar właściwy oraz odnotował ich palność. Cavendish otrzymał za ten artykuł Medal Copleya Towarzystwa Królewskiego. W drugiej połowie XVIII wieku chemia gazów zyskała na znaczeniu i stała się kluczowa dla Francuza Antoine-Laurent Lavoisier reforma chemii, powszechnie znana jako rewolucja chemiczna.
W 1783 Cavendish opublikował pracę na temat eudiometrii (pomiaru właściwości gazów do oddychania). Opisał nowy eudiometr własnego wynalazku, dzięki któremu osiągnął najlepsze do tej pory wyniki, wykorzystując niedokładną metodę pomiaru gazów poprzez ich ważenie. Następnie opublikował artykuł na temat wytwarzania wody przez spalanie łatwopalnego powietrza (tj. wodoru) w powietrzu deflogistycznym (obecnie znanym jako tlen), to ostatnie stanowić powietrza atmosferycznego. ( Widzieć flogiston .) Cavendish doszedł do wniosku, że deflogistykowane powietrze było deflogistyką woda i że wodór był albo czystym flogistonem, albo flogistonowaną wodą. Zgłosił te odkrycia Josephowi Priestleyowi, angielskiemu duchownemu i naukowcowi, nie później niż w marcu 1783 roku, ale opublikował je dopiero w następnym roku. Szkocki wynalazca James Watt opublikował pracę o składzie wody w 1783; Cavendish przeprowadził eksperymenty jako pierwszy, ale opublikował je jako drugie. Pojawiły się kontrowersje dotyczące pierwszeństwa. W 1785 Cavendish przeprowadził badania składu powietrza atmosferycznego, uzyskując jak zwykle imponująco dokładne wyniki. Zauważył, że kiedy określił ilości sflogistykowanego powietrza ( azot ) i powietrzem deflogistycznym (tlen), pozostała objętość gazu wynosząca1/120objętości azotu.
W latach 90. XIX wieku dwaj brytyjscy fizycy, William Ramsay i Lord Rayleigh , zdali sobie sprawę, że ich nowo odkryty gaz obojętny, argon, jest odpowiedzialny za problematyczną pozostałość Cavendisha; nie popełnił błędu. To, co zrobił, to przeprowadzenie rygorystycznych eksperymentów ilościowych, przy użyciu znormalizowanych instrumentów i metod, mających na celu uzyskanie powtarzalnych wyników; wzięto średnią wyników kilku eksperymentów; oraz zidentyfikowano i dopuszczono źródła błędów. Waga, której używał, wykonana przez rzemieślnika nazwiskiem Harrison, była pierwszą ze wspaniałych wag precyzyjnych XVIII wieku i równie dobrą jak waga Lavoisiera (która mierzy jedną część na 400 000). Cavendish współpracował ze swoimi twórcami instrumentów, generalnie ulepszając istniejące instrumenty, a nie wymyślając zupełnie nowe.
co oznacza pb w układzie okresowym?
Cavendish, jak wskazano powyżej, używał w chemii języka starej teorii flogistonu. W 1787 stał się jednym z najwcześniejszych na zewnątrz Francja przejść na nową antyflogistyczną teorię Lavoisiera, choć pozostał sceptyczny wobec tej teorii nomenklatura nowej teorii. Sprzeciwił się również identyfikacji Lavoisiera ciepło jako mające podstawę materialną lub elementarną. Pracując w ramach mechanizmu newtonowskiego, Cavendish zmierzył się z problemem natury ciepło w latach 60. XVIII wieku, wyjaśniając ciepło jako wynik ruchu materii. W 1783 r. opublikował pracę na temat temperatury, w której zamarza rtęć, w której wykorzystał ideę Ciepło , chociaż nie użył tego terminu, ponieważ uważał, że oznacza akceptację materialnej teorii ciepła. Wyraźnie wyraził swoje zastrzeżenia w swojej pracy na antenie z 1784 roku. Następnie rozwinął ogólną teorię ciepła, a rękopis tej teorii został przekonująco datowany na koniec lat 80. XVIII wieku. Jego teoria była jednocześnie matematyczna i mechaniczna; zawierała zasadę zachowania ciepła (rozumianą później jako przykład zachowanie energii ), a nawet zawierał pojęcie (choć nie etykietę) mechanicznego odpowiednika ciepła.
Copyright © Wszelkie Prawa Zastrzeżone | asayamind.com