Dowiedz się o życiu i karierze Muhammada Ali Przegląd życia i kariery Muhammada Ali. CCTV America (partner wydawniczy Britannica) Zobacz wszystkie filmy do tego artykułu
Muhammad Ali , oryginalne imię Cassius Marcellus Clay, Jr. , (ur. 17 stycznia 1942 r., Louisville , Kentucky , USA — zmarł 3 czerwca 2016 r., Scottsdale , Arizona), amerykański zawodowy bokser i działacz społeczny. Ali był pierwszym zawodnikiem, który trzykrotnie zdobył mistrzostwo świata wagi ciężkiej; z powodzeniem bronił tego tytułu 19 razy.
Muhammad Ali walczący z Ernie Terrellem Muhammad Ali (z prawej) walczący z Ernie Terrellem, 1967. Archiwum UPI/Bettmann
Muhammad Ali był jednym z najlepszych bokserów w historii, pierwszym zawodnikiem, który trzykrotnie zdobył mistrzostwo świata wagi ciężkiej. Ponadto był znany ze swojego społecznego przesłania czarnej dumy i oporu wobec białej dominacji oraz odmowy wstąpienia do armii amerykańskiej podczas wojna wietnamska .
Muhammad Ali był członkiem inauguracyjnej klasy International Boxing Hall of Fame w 1990 roku, aw 2005 został odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.
Muhammad Ali zdobył sławę jako bokser dzięki swojej szybkości, doskonałej pracy nóg, umiejętności przyjmowania ciosów i ogromnej odwadze. Jego ostateczny rekord 56 zwycięstw i 5 przegranych z 37 nokautami został wyrównany przez innych, ale jakość jego przeciwników i jego przytłaczający sukces w okresie szczytu umieściły go wśród nieśmiertelnych bokserów.
Cassius Marcellus Clay Jr. dorastał na południu Ameryki w czasach segregacji w obiektach publicznych. Jego ojciec, Cassius Marcellus Clay senior, utrzymywał żonę i dwóch synów malując billboardy i szyldy. Jego matka, Odessa Grady Clay, pracowała jako pomoc domowa.
dlaczego I wojna światowa była ważna?
Kiedy Clay miał 12 lat, zajął się boksem pod okiem policjanta z Louisville Joe Martina. Po przejściu przez szeregi amatorów zdobył złoty medal w klasie 175 funtów na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 r. i rozpoczął karierę zawodową pod przewodnictwem Louisville Sponsoring Group, syndykatu złożonego z 11 zamożnych białych mężczyzn.
Dowiedz się o życiu i dziedzictwie jednego z największych bokserów, Muhammada Ali Przegląd życia i kariery Muhammada Ali. Contunico ZDF Enterprises GmbH, Moguncja Zobacz wszystkie filmy do tego artykułu
We wczesnych walkach jako zawodowiec Clay był bardziej ceniony za swój urok i osobowość niż za umiejętności pierścieniowe. Starał się wzbudzić publiczne zainteresowanie swoimi walkami, czytając dziecięcą poezję i wypowiadając samoopisowe zwroty, takie jak unosić się jak motyl, żądlić jak pszczoła. Powiedział światu, że jest Największy, ale twarde realia boksu zdawały się wskazywać na coś innego. Clay rozwścieczył wielbicieli tego sportu tak samo, jak im zaimponował. Trzymał ręce niekonwencjonalnie nisko, wycofywał się z ciosów, zamiast podskakiwać i uciekać przed niebezpieczeństwem, i wydawał się nie mieć prawdziwej mocy nokautu. Przeciwnicy, których pokonywał, byli mieszanką weteranów, którzy dawno przekroczyli swoją świetność i wojowników, którzy nigdy nie byli więcej niż przeciętny . Tak więc puryści kulili się, gdy Clay przewidział rundę, w której zamierzał znokautować przeciwnika, i skrzywili się, gdy to zrobił i chwalili się każdym nowym podbojem.
25 lutego 1964 Clay wyzwał Sonny'ego Listona do walki o mistrzostwo świata w wadze ciężkiej. Liston był powszechnie uważany za najbardziej zastraszającego, potężnego wojownika swojej epoki. Clay był zdecydowanym przegranym. Ale w jednym z najbardziej oszałamiających niepokojów w Sporty historii, Liston wycofał się do swojego narożnika po sześciu rundach, a nowym mistrzem został Clay. Dwa dni później Clay ponownie zaszokował bokserów, ogłaszając, że przyjął nauki Naród islamski . 6 marca 1964 przyjął imię Muhammad Ali, które nadał mu jego duchowy mentor, Elijah Muhammad.
Przez następne trzy lata Ali dominował w boksie tak dokładnie i wspaniale, jak jakikolwiek inny zawodnik. W rewanżu z Liston 25 maja 1965 roku wyszedł z wygranej w pierwszej rundzie przez nokaut. Następnie triumfowali Floyd Patterson, George Chuvalo, Henry Cooper, Brian London i Karl Mildenberger. 14 listopada 1966 Ali walczył z Clevelandem Williamsem. W ciągu trzech rund Ali zadał ponad 100 ciosów, zdobył cztery powalenia i został trafiony łącznie trzy razy. Triumf Alego nad Williamsem został zastąpiony zwycięstwami nad Ernie Terrellem i Zorą Folley.
Sonny Liston i Cassius Clay Sonny Liston na płótnie, podczas gdy Cassius Clay (później Muhammad Ali) triumfalnie wznosi ręce po pokonaniu Listona w pierwszej rundzie w 1965 roku. AP/Shutterstock.com
Angelo Dundee (z lewej) przyklejający taśmę do rąk Muhammada Alego, 1966. AP
Następnie, 28 kwietnia 1967 r., Ali odmówił, powołując się na swoje przekonania religijne indukcja do armii amerykańskiej w szczytowym okresie wojna w Wietnamie . Ta odmowa nastąpiła po dosadnym oświadczeniu wygłoszonym przez Ali 14 miesięcy wcześniej: nie mam z nimi kłótni, Wietkongu. Wielu Amerykanów stanowczo potępiło stanowisko Alego. Przyszło w czasie, gdy większość ludzi w Stanach Zjednoczonych nadal popierała wojnę w Azja Południowo-Wschodnia . Co więcej, chociaż zwolnienie ze służby wojskowej z powodów religijnych było dostępne dla zakwalifikowania się sumienny sprzeciwiających się wojnie w jakiejkolwiek formie, Ali nie kwalifikował się do takiego zwolnienia, ponieważ przyznał, że byłby chętny do udziału w islamskiej świętej wojnie.
Muhammad Ali Muhammad Ali, 1967. Ira Rosenberg/Biblioteka Kongresu (sygn. LC-USZ62-115435)
Ali został pozbawiony tytułu mistrzowskiego i przez trzy i pół roku wykluczony z walki przez wszystkie stanowe komisje sportowe w Stanach Zjednoczonych. Ponadto został postawiony w stan oskarżenia karnego i 20 czerwca 1967 r. skazany za odmowę wstąpienia do sił zbrojnych USA i skazany na pięć lat więzienia. Chociaż pozostał wolny za kaucją, cztery lata minęły przed jego… przekonanie został jednogłośnie obalony przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych na wąskiej podstawie proceduralnej.
Tymczasem, gdy lata 60. rosły coraz bardziej zgiełkliwy , wpływ Alego na amerykańskie społeczeństwo rósł i stał się piorunochronem dla sprzeciwu. Przesłanie Ali o dumie Czarnych i sprzeciwie Czarnych wobec dominacji białych było w czołówce ruch na rzecz Praw obywatelskich . Odmówiwszy wstąpienia do armii amerykańskiej, opowiedział się również za propozycją, że jeśli nie masz bardzo dobrego powodu do zabijania, wojna jest zła. Jak zauważył później czarnoskóry aktywista Julian Bond: Kiedy postać tak heroiczna i ukochana jak Muhammad Ali wstała i powiedziała: „Nie, nie pójdę”, odbiło się to echem w całym społeczeństwie.
W październiku 1970 roku pozwolono Ali wrócić do boksu, ale jego umiejętności uległy erozji. Nogi, które pozwoliły mu tańczyć przez 15 rund bez zatrzymywania się, nie niosły go już tak pewnie po ringu. Jego refleks, choć wciąż doskonały, nie był już tak szybki, jak kiedyś. Ali zwyciężył w swoich pierwszych dwóch walkach powrotnych, z Jerrym Quarrym i Oscarem Bonaveną. Następnie, 8 marca 1971, rzucił wyzwanie Joe Frazierowi, który został mistrzem wagi ciężkiej podczas nieobecności Alego na ringu. Była to walka na skalę historyczną, zapowiadana jako walka stulecia. Frazier wygrał jednogłośną decyzję w 15 rundach.
Po przegranej z Frazierem Ali wygrał 10 pojedynków z rzędu, 8 z nich ze światowej klasy przeciwnikami. Następnie, 31 marca 1973 roku, mało znany zawodnik Ken Norton złamał szczękę Ali w drugiej rundzie w drodze do 12-rundowej decyzji. Ali pokonał Nortona w rewanżu. Potem po raz drugi walczył z Joe Frazierem i wygrał jednogłośną, 12-rundową decyzję. Z technicznego punktu widzenia druga walka Ali-Frazier była prawdopodobnie najlepszym występem Alego na ringu po jego wygnaniu z boksu.
30 października 1974 roku Ali rzucił wyzwanie George'owi Foremanowi, który zdetronizował Fraziera w 1973 roku, by zostać mistrzem świata wagi ciężkiej. Walka (którą Ali nazwał Rozróbą w Dżungli) miała miejsce w mało prawdopodobnym miejscu Zairu (obecnie Demokratyczna Republika Konga). Ali został przyjęty przez ludność Zairu jako zwycięski bohater i wykonał swoją część, eliminując Foremana w ósmej rundzie, aby odzyskać tytuł wagi ciężkiej. To właśnie w tej walce Ali zastosował strategię stosowaną niegdyś przez byłego wielkiego boksera Archiego Moore'a. Moore nazwał ten manewr żółwiem, ale Ali nazwał go liną. Strategia polegała na tym, że zamiast poruszać się po ringu, Ali zdecydował się walczyć przez dłuższy czas, opierając się o liny, aby uniknąć wielu najcięższych ciosów Foremana.
W ciągu następnych 30 miesięcy, u szczytu swojej popularności jako mistrz, Ali walczył dziewięć razy w walkach, które pokazały, że jest odważnym wojownikiem, ale wojownikiem podupadającym. Najbardziej godna uwagi z tych walk miała miejsce 1 października 1975 roku, kiedy Ali i Joe Frazier spotkali się na Filipinach, 6 mil (9,5 km) od Manili, aby stoczyć bitwę po raz trzeci. W tym, co przez wielu uważane jest za największą walkę o nagrody wszechczasów (Thrilla w Manili), Ali został ogłoszony zwycięzcą, gdy róg Fraziera przerwał walkę po 14 brutalnych rundach.
Ostatnie występy kariery ringowej Alego były smutne. W 1978 roku stracił tytuł na rzecz Leona Spinksa, początkującego boksera ze złotym medalem olimpijskim, ale na koncie ma tylko siedem walk zawodowych. Siedem miesięcy później Ali odzyskał mistrzostwo dzięki 15-rundowemu zwycięstwu nad Spinksem. Potem wycofał się z boksu, ale dwa lata później dokonał nierozważnego powrotu i doznał strasznego pobicia z rąk Larry'ego Holmesa w walce, która została zatrzymana po 11 rundach. Ostatni konkurs na ring w karierze Alego był przegraną decyzją Trevora Berbicka w 1981 roku.
Miejsce Ali w historii boksu jako jednego z największych wojowników wszech czasów jest bezpieczne. Jego ostateczny rekord 56 zwycięstw i 5 porażek z 37 nokautami został wyrównany przez innych, ale jakość jego przeciwników i sposób, w jaki dominował w swojej sile, umieściły go na płaskowyżu z nieśmiertelnymi bokserami. Najbardziej namacalne atuty Ali to szybkość, doskonała praca nóg i zdolność do uderzenia. Ale co być może ważniejsze, miał odwagę i wszystkie inne niematerialne elementy, które składają się na wielkiego wojownika.
Późniejsze lata Ali były naznaczone fizycznym upadkiem. Uszkodzenie mózgu spowodowane uderzeniami w głowę skutkowało niewyraźną mową, spowolnieniem ruchów i innymi objawami zespołu Parkinsona. Jednak jego stan różnił się od przewlekłej encefalopatii lub demencji pugilistica (która jest powszechnie określana jako pijany poncz u bojowników), ponieważ nie cierpiał z powodu kontuzji intelektualny deficyty.
Poglądy religijne Alego również ewoluowały z czasem. W połowie lat siedemdziesiątych zaczął poważnie studiować Koran i zwrócił się ku islamowi ortodoksyjnemu. Jego wcześniejszy przyczepność nauki Eliasza Muhammada (np. że biali ludzie są diabłami i nie ma nieba ani piekła) zostały zastąpione duchowym uściskiem wszystkich ludzi i przygotowaniem do własnego życia pozagrobowego. W 1984 roku Ali wypowiedział się publicznie przeciwko doktrynie separatystycznej Louisa Farrakhana, oświadczając, że to, czego naucza, wcale nie jest tym, w co wierzymy. Reprezentuje czas naszej walki w ciemności i czas zamieszania w nas, a my nie w ogóle nie chcę być z tym kojarzony.
jak długo trwała ostatnia pandemia?
Ali poślubił swoją czwartą żonę, Lonnie (z domu Yolanda Williams) w 1986 roku. Miał dziewięcioro dzieci, z których większość unikała światła reflektorów, które tak bardzo lubił Ali. Jednak jedna z jego córek, Laila Ali, zrobiła karierę jako zawodowa bokserka, podczas której była niepokonana w 24 walkach w latach 1999-2007, zdobywając wiele tytułów w różnych kategoriach wagowych.
W 1996 roku Ali został wybrany do rozpalenia olimpijskiego płomienia na początku Igrzysk XXVI Olimpiady w Atlancie w stanie Georgia. Wylew dobrej woli, który towarzyszył jego wyglądowi, potwierdził jego status jednego z najbardziej ukochanych sportowców na świecie. Dramatyczny okres jego życia od 1964 do 1974 był tematem filmu Ale (2001), w którym Will Smith wystąpił jako Ali. Jego historia życia jest opowiedziana w film dokumentalny Jestem ali (2014), która obejmuje nagrania audio, które zrobił w trakcie swojej kariery i wywiady z jego bliscy . Ali był członkiem klasy inauguracyjnej International Boxing Hall of Fame w 1990 roku, aw 2005 roku został odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.
Ali, Muhammad Muhammad Ali, 2004. Carlo Allegri — Getty Images Entertainment / Thinkstock
