Trzustka , złożony gruczoł, który odprowadza do niego enzymy trawienne Dobrze i wydziela hormony insulina oraz glukagon, niezbędny w metabolizmie węglowodanów (cukru), do krwiobiegu.
jak królowa elżbieta 2 została królową?
struktury ludzkiej trzustki Komórki groniaste wytwarzają enzymy trawienne, które są wydzielane do maleńkich przewodów zasilających przewód trzustkowy. Wysepki Langerhansa to skupiska komórek, które wydzielają hormony, takie jak insulina i glukagon, bezpośrednio do sieci naczyń włosowatych, która również łączy się z przewodem trzustkowym. Encyklopedia Britannica, Inc.
U ludzi trzustka waży około 80 gramów (około 3 uncji) i ma kształt gruszki. Znajduje się w górnej części brzucha, głowa leży natychmiast sąsiadujący do dwunastnica (górna część jelito cienkie ), a tułów i ogon rozciągają się w poprzek linii środkowej prawie do śledziona . U osób dorosłych większość tkanki trzustki poświęcona jest funkcji zewnątrzwydzielniczej, w której enzymy trawienne są wydzielane przez przewody trzustkowe do dwunastnicy. Komórki w trzustce, które wytwarzają enzymy trawienne, nazywane są komórkami groniastymi (z łac. acinus , czyli winogrono), tak nazwane, ponieważ komórki agregat do formowania wiązek przypominających kiść winogron. Pomiędzy skupiskami komórek groniastych znajdują się rozproszone łaty innego rodzaju tkanki wydzielniczej, łącznie znanych jako wysepki Langerhansa, nazwane na cześć XIX-wiecznego niemieckiego patologa Paula Langerhansa. Wysepki pełnią funkcje endokrynologiczne trzustki, chociaż stanowią tylko 1 do 2 procent tkanki trzustki.
Duży główny przewód, przewód Wirsung, zbiera sok trzustkowy i opróżnia się do dwunastnica . U wielu osób mniejszy przewód (kanał Santorini) również uchodzi do dwunastnicy. Przez te przewody z trzustki nieprzerwanie przepływają enzymy biorące udział w trawieniu węglowodanów, tłuszczu i białka. Ich przepływ jest kontrolowany przez nerwu błędnego oraz przez hormony sekretynę i cholecystokininę, które są wytwarzane w błonie śluzowej jelit. Kiedy pokarm dostanie się do dwunastnicy, sekretyna i cholecystokinina są uwalniane do krwiobiegu przez komórki wydzielnicze dwunastnicy. Kiedy te hormony docierają do trzustki, komórki trzustki są stymulowane do produkcji i uwalniania dużych ilości wody, wodorowęglanów i enzymów trawiennych, które następnie wpływają do jelita.
trzustka Trzustka ludzka, z przekrojem pokazującym przewód opróżniający się do jelita cienkiego. Encyklopedia Britannica, Inc.
Trzustka wydzielania wewnętrznego składa się z wysepek Langerhansa. Istnieje około miliona wysepek, które łącznie ważą około 1 grama (około 0,04 uncji) i są rozproszone po całej trzustce. Komórki tworzące wysepki powstają zarówno z komórek endodermalnych, jak i neuroektodermalnych prekursor komórki. Około 75 procent komórek w każdej wysepce to komórki beta produkujące insulinę, które są skupione centralnie w wysepce. Pozostała część każdej wysepki składa się z komórek alfa, delta i F (lub PP), które wydzielają odpowiednio glukagon, somatostatynę i polipeptyd trzustkowy i są zlokalizowane w obrzeże wysepki. Każda wysepka jest zasilana przez jedną lub dwie bardzo małe tętnice (tętniczki), które rozgałęziają się na liczne naczynia włosowate. Te naczynia włosowate pojawiają się i łączą w małe żyły poza wysepką. Wysepki zawierają również wiele zakończeń nerwowych (głównie mimowolnych lub autonomicznych nerwów, które monitorują i kontrolują narządy wewnętrzne). Główną funkcją endokrynnej trzustki jest wydzielanie insuliny i innych hormonów polipeptydowych niezbędnych do przechowywania w komórkach lub mobilizacji glukozy , aminokwasów i trójglicerydy . Funkcję wysepek mogą regulować sygnały inicjowane przez nerwy autonomiczne, krążące metabolity (np. glukoza, aminokwasy, keton; ciała), krążące hormony lub lokalne (parakrynne) hormony.
Wysepki Langerhansa Wysepki Langerhansa zawierają komórki alfa, beta i delta, które produkują odpowiednio glukagon, insulinę i somatostatynę. Czwarty typ komórek wysepek, komórka F (lub PP), znajduje się na obrzeżach wysepek i wydziela polipeptyd trzustkowy. Hormony te regulują wzajemnie swoje wydzielanie poprzez interakcje parakrynne komórka-komórka. Encyklopedia Britannica, Inc.
Trzustka może być miejscem ostry oraz przewlekłe infekcje, nowotwory i cysty. Jeśli zostanie usunięty chirurgicznie, życie można podtrzymać dzięki podaniu insuliny i silnych ekstraktów trzustkowych. Około 80 do 90 procent trzustki można usunąć chirurgicznie bez powodowania niedoboru hormonów endokrynnych (insulina i glukagon) lub substancji zewnątrzwydzielniczych (woda, wodorowęglany i enzymy).
Odkrycie insuliny w 1921 roku było jednym z najważniejszych wydarzeń we współczesnej medycynie. Uratował życie niezliczonym pacjentom dotkniętym Cukrzyca , zaburzenie metabolizmu węglowodanów charakteryzujące się niezdolnością organizmu do wytwarzania lub reagowania na insulinę. Odkrycie insuliny zapoczątkowało także dzisiejsze rozumienie funkcji endokrynnej trzustka . Znaczenie trzustki wewnątrzwydzielniczej polega na tym, że insulina odgrywa centralną rolę w regulacji metabolizmu energetycznego. Względny lub całkowity niedobór insuliny prowadzi do cukrzycy, która jest główną przyczyną chorób i śmierci na całym świecie.
Trzustka hormon glukagon w połączeniu z insuliną również odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu glukozy homeostaza oraz w regulowaniu przechowywania składników odżywczych. Odpowiednia podaż glukozy jest niezbędna do optymalnego wzrostu i rozwoju organizmu oraz funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego, dla którego glukoza jest głównym źródłem energii. Dlatego wykształciły się skomplikowane mechanizmy, aby zapewnić utrzymanie stężenia glukozy we krwi w wąskich granicach zarówno podczas uczty, jak i głodu. Nadmiar składników odżywczych, które są spożywane, może być przechowywany w organizmie i udostępniany później – na przykład, gdy brakuje składników odżywczych, jak podczas postu, lub gdy organizm zużywa energię, jak podczas aktywności fizycznej . Tkanka tłuszczowa jest głównym miejscem przechowywania składników odżywczych, prawie wszystkie w postaci tłuszczu. Jeden gram tłuszczu zawiera dwa razy więcej kalorie w postaci jednego grama węglowodanów lub białka. Ponadto zawartość wody w tkance tłuszczowej jest bardzo niska (10 proc.). Zatem kilogram tkanki tłuszczowej ma 10 razy większą wartość kaloryczną niż ta sama waga tkanki mięśniowej.
Po spożyciu pokarmu cząsteczki węglowodanów są trawione i wchłaniane jako glukoza. W wyniku tego wzrostu stężenia glukozy we krwi następuje 5- do 10-krotny wzrost stężenia insuliny w surowicy, co stymuluje wychwyt glukozy przez wątrobę, tkankę tłuszczową i mięśniową oraz hamuje uwalnianie glukozy z tkanki wątroby. Kwasy tłuszczowe i aminokwasy pochodzące z trawienia tłuszczu i białka są również wychwytywane i magazynowane w wątrobie oraz peryferyjny tkanki, zwłaszcza tkanka tłuszczowa. Insulina hamuje również lipolizę (rozkład tłuszczu), zapobiegając mobilizacji tłuszczu. Tak więc, w stanie po posiłku, czyli stanie anabolicznym, spożyte składniki odżywcze, które nie są natychmiast wykorzystywane, są magazynowane, proces w dużej mierze zależny od związanego z pożywieniem wzrostu wydzielania insuliny.
Kilka godzin po posiłku, kiedy jelitowe wchłanianie składników odżywczych jest zakończone, a stężenie glukozy we krwi spada do wartości sprzed posiłku, wydzielanie insuliny spada, a produkcja glukozy przez wątrobę zostaje wznowiona w celu zaspokojenia potrzeb mózgu. Podobnie wzrasta lipoliza, dostarczając kwasy tłuszczowe, które mogą być wykorzystywane jako paliwo przez tkankę mięśniową i glicerol które można przekształcić w glukozę w wątrobie. W miarę wydłużania się okresu postu (np. od 12 do 14 godzin), stężenie glukozy we krwi i wydzielanie insuliny nadal spadają, a wydzielanie glukagonu wzrasta. Wzrost wydzielania glukagonu i towarzyszący zmniejszenie wydzielania insuliny stymuluje rozpad glikogenu do glukozy ( glikogenoliza ) oraz wytwarzanie glukozy z aminokwasów i glicerolu (glukoneogeneza) w wątrobie. Po wyczerpaniu glikogenu w wątrobie stężenie glukozy we krwi jest utrzymywane przez glukoneogenezę. Tak więc post lub kataboliczny , stan charakteryzuje się zmniejszonym wydzielaniem insuliny, zwiększonym wydzielaniem glukagonu i mobilizacją składników odżywczych z zapasów w wątrobie, mięśniach i tkance tłuszczowej.
Wraz z dalszym postem tempo lipolizy wzrasta przez kilka dni, a następnie utrzymuje się na stałym poziomie. Duża część kwasów tłuszczowych uwalnianych z tkanki tłuszczowej jest przekształcana w ketokwasy (kwas beta-hydroksymasłowy i kwas acetooctowy, znany również jako keton; ciała) w wątrobie, który to proces jest stymulowany przez glukagon. Te ketokwasy to małe cząsteczki zawierające dwa atomy węgla. Mózg, który na ogół wykorzystuje glukozę jako energię, oprócz glukozy zaczyna używać ketokwasów. Ostatecznie ponad połowa dziennego zapotrzebowania na energię metaboliczną mózgu jest zaspokajana przez ketokwasy, co znacznie zmniejsza potrzebę produkcji glukozy przez wątrobę i ogólnie potrzebę glukoneogenezy. Zmniejsza to zapotrzebowanie na aminokwasy wytwarzane w wyniku rozpadu mięśni, oszczędzając w ten sposób tkankę mięśniową. Głodzenie charakteryzuje się niskimi stężeniami insuliny w surowicy, wysokimi stężeniami glukagonu w surowicy oraz wysokimi stężeniami wolnych kwasów tłuszczowych i ketokwasów w surowicy.
jak polityka spalonej ziemi Związku Radzieckiego wpłynęła na niemiecką inwazję na Rosję?
Podsumowując, po posiłku insulina stymuluje transport glukozy do tkanek (do spożycia jako paliwo lub zmagazynowania w postaci glikogenu), transport aminokwasów do tkanek (w celu zbudowania lub zastąpienia białka) oraz transport kwasów tłuszczowych do tkanek. tkanki (aby zapewnić magazyn tłuszczu na przyszłe potrzeby energetyczne). Na czczo zmniejsza się wydzielanie insuliny, a zwiększa się wydzielanie glukagonu. Zapasy glikogenu w wątrobie, a następnie białka i tłuszczu, są mobilizowane do produkcji glukozy. Ostatecznie większość potrzeb odżywczych jest zaspokajana przez kwasy tłuszczowe pozyskane z zapasów tłuszczu.
