Tilda Swinton , w pełni Katherine Matilda Swinton , (ur. 5 listopada 1960, Londyn , Anglia), znana ze swojej brawurowej szkockiej aktorki i performerki eklektyczny kariera i uderzająca obecność na ekranie.
Swinton urodził się w szkockiej szlachcie. Jej ojciec był generałem dywizji i wcześniej kierował Wydziałem Gospodarstw Domowych królowej. Grała w produkcjach studenckich na Uniwersytecie w Cambridge, który ukończyła (1983) z tytułem licencjata nauk społecznych i politycznych oraz literatura angielska . Występowała z Trawers Teatr w Edynburgu i Royal Shakespeare Company przed przejściem do kina w 1985 roku.
Swinton współpracował blisko z artystą i reżyserem Derekiem Jarmanem, który obsadził ją w swoim pierwszym filmie, Caravaggio (1986), anachroniczną biografię malarz renesansowy . Ze względu na improwizatorski, niezbadany charakter jej twórczości w tamtym okresie, odrzuciła zakwalifikowanie do kategorii aktorki. Wystąpiła w ośmiu filmach Jarmana, m.in. Ostatni z Anglii (1988), komentarz na temat stanu Wielkiej Brytanii za premier Margaret Thatcher oraz an dostosowanie autorstwa Christophera Marlowe’a Edwarda II (1991).
Zyskała na znaczeniu wraz ze swoją rolą tytułowej bohaterki w Orlando (1992), adaptacja filmu w reżyserii Sally Potter Virginia Woolf powieść o mężczyźnie, który w ciągu 400 lat przeobraża się w kobietę. Swinton grała zarówno role męskie, jak i żeńskie, zapowiadając w swoich późniejszych pracach zainteresowanie płynnością płci. Wkrótce przyciągnęła uwagę Hollywood. Wystąpiła w małej drugoplanowej roli w thrillerze Plaża (2000), zanim zagrała zaciekle opiekuńczą matkę młodego geja w in Głębokie zakończenie (2001).
Swinton na przemian pojawiał się w takich komercyjnych filmach jak thriller Waniliowe niebo (2001) oraz filmy niezależne, m.in. Teknolust (2002), Młody Adam (2003) i Przyssawka (2005). Wykorzystała swoją androgynię dzięki przedstawieniu tradycyjnie męskiego archanioła Gabriela w filmie akcji Konstantyn (2005).
Swinton była chwalona za mrożącą krew w żyłach rolę Białej Czarownicy w Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i szafa (2005) i jego dwie kontynuacje (2008 i 2010). Wygrała i nagroda Akademii dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę bezwzględnego prawnika korporacyjnego w Michael Clayton (2007). Przeżuwała scenerię w szerokim asortymencie filmów, od krępujących dramat Musimy porozmawiać o Kevinie (2011) do thrillerów dystopijnych Snowpiercer i Twierdzenie o zerach (oba 2013). Jej występy w Spal po przeczytaniu (2008), Wrak pociągu (2015) oraz Witaj, Cezarze! (2016) ujawnili również talent do szeroko zakrojonej komedii.
Tilda Swinton Tilda Swinton jako Biała Czarownica w Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i szafa (2005). 2005 Disney Enterprises, Inc. — Phil Bray/Walden Media LLCAP Images/PRNewsFoto/Buena Vista Pictures/AP Images
co było prawdą w sprawie ustawy antymonopolowej Shermana?
Zaabsorbowanie Swintona estetyka doprowadził ją do pracy nad kilkoma filmami z notorycznie świadomym stylu reżyserem Jim Jarmusch , w tym impresjonistyczny thriller Granice kontroli (2009) i wystawny dramat o wampirach Tylko zakochani pozostają przy życiu (2013). Równie dobrze czuła się w zmysłowym świecie wizualnym włoskiego reżysera Luki Guadagnino, który obsadził ją w filmie jestem miłością ( Jestem miłością ; 2009) i Większy plusk (2015). Reżyser Wes Anderson obsadził ją także w kilku swoich filmach, w tym w komedii o dorastaniu Królestwo wschodzącego księżyca (2012), kapar łukowy Grand Budapeszt Hotel (2014) oraz funkcja stop-animacja Wyspa Psów (2018).
Kredyty Swintona z 2019 roku obejmowały przebój superbohatera Avengers: Koniec gry ; Pamiątka , uznany dramat, w którym zagrała córka Swintona, Honor Swinton Byrne, o związku między studentem filmowym a narkomanem; i Osobista historia Davida Copperfielda , adaptacja filmowa Karol Dickens powieść . Swinton pojawił się również jako samurajski przedsiębiorca pogrzebowy w Jarmusch's Umarli nie umierają (2019), krzywe podejście do filmu o zombie gatunek muzyczny . Następnie zagrała samotną rolę w filmie Pedro Almodóvara Ludzki głos (2020), adaptacja sztuki Jeana Cocteau. Film krótkometrażowy miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2020 roku, gdzie Swinton otrzymał również nagrodę za całokształt twórczości.
W 2013 Swinton pojawił się w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowy Jork leżąc w szklanej gablocie, śpiąc. Pierwotnie wykonała utwór instalacyjny zatytułowany Może , w Londynie (1995) i Rzymie (1996) na cześć Jarmana po jego śmierci na AIDS. Ona później ułożył wystawa fotografii, Orlando (2019), inspirowana Virginia Woolf powieść o tym samym tytule, w Aperture Foundation w Nowym Jorku. Na zachłanny fashionistka, która zyskała przychylność na czerwonym dywanie dla swoich awangardowych zespołów, Swinton współpracowała między innymi z holenderskimi projektantami Viktorem i Rolfem.
