Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1988 r , amerykańskie wybory prezydenckie, które odbyły się 8 listopada 1988 roku, w których republikanin George Bush pokonał demokratę Michaela Dukakisa.
Wybory prezydenckie w USA, 1988 Encyclopædia Britannica, Inc.
W kampanii 1988 odbył się otwarty konkurs zarówno po stronie republikańskiej, jak i demokratycznej, jako Republikańska Pres. Ronald Reagan wchodził w ostatni rok swojej drugiej kadencji. Liczny rywale po stronie Demokratów wszedł do wyścigu. Komentatorzy szyderczo odnosili się do nich jako do Siedmiu Krasnoludków. Byli wśród nich były gubernator Arizony Bruce Babbitt, senator Delaware. Joe Biden , gubernator Massachusetts Michael Dukakis, Missouri Reprezentant Richard Gephardt, senator z Tennessee Al Gore, prawa obywatelskie lider Jesse Jackson i senator z Illinois Paul Simon. Trzech kandydatów, którzy byli nieco bardziej inspirujący, zdecydowało się nie startować: były senator Gary Hart z Kolorado, który odpadł z powodu skandalu seksualnego, ponownie przystąpił do wyścigu, a następnie odpadł na dobre; Bill Bradley senator z New Jersey; oraz gubernator Nowego Jorku Mario Cuomo, który po prostu odmówił kandydowania.
Michael Dukakis, 1988. Rick Friedman/Czarna Gwiazda
Republikanie, szukając kandydata, który mógłby dorównać pozycji i elekcji Reagana, byli podobnie zagubieni. nominalny lider, George Bush, miał reputację mięczaka, który w ciągu 22 lat życia publicznego – byłego przedstawiciela, ambasadora USA przy ONZ, dyrektora Centralna Agencja Wywiadowcza i przez ponad siedem lat wiceprezes Reagana nie wyróżniał się jako nic więcej niż tylko posłuszny instrumentem cudzej polityki. Były trzy interesujące republikańskie alternatywy: Bob Dole z Kansas, przywódca mniejszości senackiej, szanowany za swój dowcip i inteligencję, choć przez niektórych uważany za zbyt zgryźliwego; były reprezentant Nowego Jorku Jack Kemp, czczony wśród wielu konserwatyści jako prawdziwy ideologiczny spadkobierca Reagana; i ks. Pat Robertson , popularny teleewangelista. Żaden z trzech nie przetrwał jednak sezonu podstawowego.
Wiceprezes George Bush (z prawej) doradza Pres. Ronald Reagan. David Valdez/Biały Dom
Biden wycofał się z wyścigu po tym, jak został przyłapany na cytowaniu bez kredytu przemówień Neila Kinnocka, Brytyjczyka. Partia Pracy lider. Wśród innych Demokratów, Babbitt, Simon i Gephardt odpadli po drodze po tym, jak nie udało im się zebrać wystarczającej liczby głównych zwycięstw – lub zebrać wystarczającej ilości pieniędzy – aby kontynuować. Babbitt, choć zwrócił na siebie uwagę odważną obietnicą podniesienia podatków, aby pomóc zmniejszyć nabrzmiały deficyt budżetowy USA, nie spotkał się dobrze w telewizji. Charakterystyczna muszka Simona i staromodne podejście wielkiego rządu do problemów wewnętrznych nie przyciągnęły wystarczającego poparcia. Gephardt zdołał wygrać kluczowe kluby Iowa, ale jego podstawowy motyw – protekcjonizm w handlu – nie działał dobrze poza Środkowym Zachodem.
Pozostali Gore, Jackson i Dukakis. Młody, atrakcyjny i Południowy, o reputacji centrysty, Gore wydawał się mieć rozmach po tym, jak wygrał pięć prawyborów na Południu jednego dnia, „Super wtorek”, 8 marca. Jednak jego kampania zakończyła się fiaskiem w Nowym Jorku, gdzie nierozsądnie zaakceptował poparcie Nowy Jork kontrowersyjny burmistrz Ed Koch. Kiedy policzono głosy na prawybory 19 kwietnia w Nowym Jorku, Dukakis ukończył jako pierwszy, zapewniając major impet do swojej kampanii. Dukakis, który urodził się i wychował w Brookline w stanie Massachusetts, syn greckich imigrantów, został pierwszym greckim Amerykaninem nominowanym na prezydenta. Jackson, który do tego czasu miał drugą największą liczbę delegatów i był pierwszym Afroamerykanin zorganizować poważną kampanię prezydencką, postanowił kontynuować walkę przez ostatnie cztery prawybory, Kalifornia , Montana , New Jersey i Nowy Meksyk , 7 czerwca.
Kiedy Demokraci zwołany w Atlancie w lipcu, by ukoronować Dukakisa na swojego kandydata, Jackson podjął zakulisowy wysiłek, by objąć stanowisko wiceprezydenta, ale wkrótce ustąpił, bojąc się podzielenia partii według rasowych, i zadowolił się wygraniem kilku plansz sprzyjających mniejszościom w platforma imprezowa. Dukakis zamiast tego wybrał Teksas Senator Lloyd Bentsen będzie jego współpracownikiem. Zjazd zakończył się nutą nietypowej dla Demokratów harmonii, która szybko wyprzedziła w sondażach Republikanów aż o 17 punktów procentowych.
Ten trop nie trwał długo. Bush, który miał słaby start w prawyborach, zajmując trzecie miejsce w Iowa za Robertsonem i Dole, zrobił imponujący powrót. Prześcignął Dole i Kempa 16 lutego New Hampshire głosować i dobrze sobie radził w Super wtorek. 29 marca, po tym, jak Bush wygrał Illinois w prawyborach z 55 procentami głosów (Kemp odpadł wtedy), Dole wycofał się z wyścigu, a Bush został de facto nominowany do republikanów. Ta rola została ogłoszona oficjalnie w sierpień na zjeździe partii w Nowy Orlean , gdzie Bush zaskoczył wielu polityków wybierając Dana Quayle'a, młodego i stosunkowo mało wyróżniającego się Indiana senator, jako jego towarzysz.
Dan Quayle, 1989. Barry Thumma — AP/Shutterstock.com
Sukces Busha w zdobyciu nominacji wynikał bardziej z siły jego organizacji niż z jego zdolności do przedstawienia jasnej wizji prezydentury Busha – niedociągnięcia, które sam kandydat nazwał „rzeczą wizji”. Idąc za swoim demokratycznym przeciwnikiem w sondażach późnym latem, wiceprezydent podjął ryzykowną decyzję; zamiast podkreślać swoje kwalifikacje do pracy i plany wobec kraju, Bush prowadzi kampanię przeciwko słabościom przeciwnika. W związku z tym przemówienia Busha i reklamy kampanii koncentrowały się na tak pozornie błahych kwestiach, jak plan urlopu w więzieniu w Massachusetts, weto Dukakisa wobec prawa stanowego wymagającego od uczniów szkół publicznych recytowania Przyrzeczenia Wierność i Dukakis rzekomy brak radzenia sobie z zanieczyszczeniem w porcie w Bostonie. Bardziej palące problemy krajowe – deficyt federalny i wiele krajowych i… Polityka zagraniczna pytania – pozostawały w dużej mierze bez odpowiedzi.
Chociaż wielu komentatorów krytykowało podejście Busha jako negatywne i trywialne, to zadziałało. (Najbardziej kontrowersyjna reklama kampanii, tak zwana reklama Williego Hortona przedstawiająca przestępcę, który został wypuszczony na weekendowy urlop w Massachusetts, a następnie zaatakował i zgwałcił kobietę, przez wielu była uważana za rasistowską, ale w rzeczywistości była prowadzona przez niezależną grupę zamiast kampanii Busha.) W połowie sierpnia Bush objął prowadzenie w sondażach opinii. Nigdy go nie przegrał, chociaż Dukakis odnotował niewielkie odbicie po swoim energicznym występie w pierwszej z dwóch transmitowanych przez telewizję debat prezydenckich. Wiele z ostatecznego sukcesu Busha można było przypisać stosunkowo nieudolnym działaniom obozu Dukakis, który powoli reagował na ataki Busha. Dzięki temu wiceprezydent mógł przedstawić swojego przeciwnika jako niebezpiecznego liberała. To było niezwyczajne oskarżenie dla Dukakisa, którego trzy kadencje jako gubernatora określiły go jako umiarkowanego. Sam Dukakis okazał się beznamiętnym bojownikiem w kluczowych momentach wyścigu. Jeden taki moment miał miejsce w drugiej debacie, kiedy został zapytany przez moderatora Bernarda Shawa, czy nadal sprzeciwiłby się karze śmierci, gdyby jego żona została zgwałcona i zamordowana. Zamiast odpowiedzieć na to prowokacyjne pytanie z oburzeniem lub powagą, Dukakis przedstawił chłodną, akademicką opinię przeciwko karze śmierci, nie wymieniając ani razu imienia żony. Kilka dni później w jednym z sondaży gubernator stracił aż 17 punktów.
Bush, George: Przycisk kampanii Przycisk z kampanii prezydenckiej George'a Busha z 1988 r. Encyclopædia Britannica, Inc.
Wysiłek Dukakis w końcu zapalił się w ostatnich dwóch tygodniach kampanii. Obejmując etykietę „liberał” i zaciekle populista apelu gubernator zaczął przyciągać ogromne, entuzjastyczne tłumy. W sondażach zbliżył się nawet do Busha. Ale wtedy było już za późno. W dniu wyborów, 8 listopada, Bush zdobył 54% głosów wobec 46% Dukakisa. Wiceprezydent przeprowadził wszystkie oprócz 10 stanów i Dystrykt Kolumbii . To dało mu margines 426–112 w kolegium elektorów. Kiedy kolegium elektorów zebrało się w grudniu, Dukakis otrzymał jednak tylko 11 głosów. Podobno w proteście przeciwko systemowi kolegiów elektorów wyborca z Wirginia Zachodnia , stan, który wygrał Dukakis, wybrał Bentsena na prezydenta, a Dukakisa na wiceprezydenta.
„Ludzie przemówili”, powiedział Bush wkrótce po tym, jak dowiedział się, że wygrał. Niemniej jednak w umysłach wielu Amerykanów – a zwłaszcza Demokratów, którzy zachowali kontrolę nad Kongresem – negatywna kampania Busha pozostawiła kwaśne wrażenie. Być może wyczuwając te wątpliwości, w swoim zwycięskim przemówieniu próbował uporać się z „rzeczą wizji” i dotrzeć do tych, którzy głosowali przeciwko niemu. „Kiedy powiedziałem, że chcę milszego i łagodniejszego narodu, miałem to na myśli — i naprawdę to miałem” — powiedział. - Wyciągam do ciebie rękę i też chcę być twoim prezydentem.
przykład konfliktu w USA w Afganistanie
Za wyniki poprzednich wyborów widzieć Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1984 roku. O wyniki kolejnych wyborów widzieć Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1992 roku.
W tabeli przedstawiono wyniki wyborów prezydenckich w USA w 1988 roku.
kandydat na prezydenta | partia polityczna | głosy wyborcze | popularne głosy |
---|---|---|---|
Źródło: Federalna Komisja Wyborcza. | |||
George Bush | Republikański | 426 | 48 886 097 |
Michael S. Dukakis | Demokratyczny | 111 | 41 809 074 |
Ron Paul | libertarianin | 432 179 | |
Lenora B. Fulani | Nowy Sojusz | 217 219 | |
David E. Duke | Populista | 47.047 | |
Eugene J. McCarthy | Konsument | 30 905 | |
James C. Griffin | Niezależna amerykańska | 27 818 | |
Lyndon H. LaRouche, Jr. | Krajowe ożywienie gospodarcze | 25 562 | |
William A. Marra | Prawo do życia | 20 504 | |
Ed Winn | Liga Robotnicza | 18 693 | |
James („Mac”) Warren | Robotnicy Socjalistyczni | 15 604 | |
Herbert Lewin | Pokój i Wolność | 10,370 | |
Lloyd Bentsen | (nie kandydat) | 1 |
Copyright © Wszelkie Prawa Zastrzeżone | asayamind.com