Wenus , druga planeta od Słońca i szósty w Układ Słoneczny pod względem wielkości i masy. Żadna planeta nie zbliża się do Ziemi bliżej niż Wenus; w najbliższej odległości jest to najbliższe duże ciało do Ziemi inne niż Księżyc . Ponieważ orbita Wenus jest bliżej Słońca niż Ziemi, planeta jest zawsze mniej więcej w tym samym kierunku na niebie co Słońce i można ją zobaczyć tylko w godzinach wschodu lub zachodu słońca. Kiedy jest widoczny, jest najjaśniejszą planetą na niebie. Wenus oznaczona jest symbolem .
Wenus Wenus sfotografowana w świetle ultrafioletowym przez sondę kosmiczną Pioneer Venus Orbiter (Pioneer 12), 26 lutego 1979 r. Chociaż pokrywa chmur Wenus jest prawie pozbawiona cech charakterystycznych w świetle widzialnym, obrazowanie w ultrafiolecie ujawnia charakterystyczną strukturę i wzór, w tym globalne pasma w kształcie litery V, które otwarte w kierunku zachodnim (w lewo). Dodany kolor na zdjęciu naśladuje żółto-biały wygląd Wenus dla oka. NASA/JPL
Wenus i Ziemia mają podobieństwa pod względem masy, rozmiarów, gęstości i względnych lokalizacji w Układzie Słonecznym. Ponieważ prawdopodobnie powstały w mgławicy słonecznej z tego samego rodzaju skalistych bloków planetarnych, prawdopodobnie mają również podobny ogólny skład chemiczny. Ze względu na te podobieństwa Wenus została nazwana bliźniaczką Ziemi.
Wenus okrąża Słońce w średniej odległości 108 milionów km (67 milionów mil), co stanowi około 0,7 odległości Ziemi od Słońca.
Oglądana przez teleskop Wenus prezentuje obserwatorowi błyszczącą żółto-białą i pozbawioną rysów twarz. Jego niewyraźny wygląd wynika z tego, że powierzchnia jest ukryta przed wzrokiem przez ciągłą i stałą osłonę chmur, które są trudne do zobaczenia w świetle widzialnym.
jakie jest dziewięćdziesiąt pięć tez
Średni promień Wenus wynosi 6051,8 km (3760,4 mil), czyli około 95 procent Ziemi na równiku, podczas gdy jej masa wynosi 4,87 × 1024 kg, czyli 81,5% masy Ziemi.
Wenus ma najbardziej masywną atmosferę spośród wszystkich planet ziemskich. Jego otoczka gazowa składa się w ponad 96 procentach z dwutlenku węgla i 3,5 procent z azotu cząsteczkowego. Obecne są śladowe ilości innych gazów, w tym tlenek węgla, dwutlenek siarki, para wodna, argon i hel.
Wenus była jedną z pięciu planet – obok Merkurego, Marsa, Jowisz , i Saturn — znany w czasach starożytnych, a jego ruchy były obserwowane i badane przez wieki przed wynalezieniem zaawansowanych instrumentów astronomicznych. Jego pojawienie się zostało zarejestrowane przez Babilończycy , który utożsamiał ją z boginią Isztar , około 3000pne, a także jest wyraźnie wymieniana w zapisach astronomicznych innych starożytnych cywilizacji, w tym Chin, Ameryki Środkowej, Egipt i Grecji. Podobnie jak planeta Merkury, Wenus znana była w starożytnej Grecji pod dwiema różnymi nazwami – Fosfor ( widzieć Lucyfer), gdy pojawił się jako gwiazda poranna, a Hesperus, gdy pojawił się jako gwiazda wieczorna. Jego współczesna nazwa pochodzi od rzymskiej bogini miłości i piękna (w greckim odpowiedniku jest Afrodyta ), być może ze względu na świetlisty wygląd podobny do klejnotów.
gruzja południowa i południowe wyspy kanapkowe
Kodowany kolorami globalny obraz topografii Wenus pod zasłaniającymi ją chmurami, oparty na danych radarowych ze statku kosmicznego Magellan z dodatkowymi danymi z misji Wenera i Pioneer Wenus oraz ziemskich badań radarowych. Fioletowe odcienie oznaczają najniższe wzniesienia; odcienie czerwieni i różu, najwyższe. Pokazana półkula jest wyśrodkowana na 0° długości geograficznej; północ jest na górze. Wyraźny czerwono-różowy region na dalekiej północy to najwyższy teren planety, Maxwell Montes. NASA/JPL/Kalifornijski Instytut Technologiczny
Wenus została nazwana bliźniaczką Ziemi ze względu na podobieństwa ich mas, rozmiarów i gęstości oraz ich podobne względne położenie w Układzie Słonecznym. Ponieważ prawdopodobnie powstały w mgławicy słonecznej z tego samego rodzaju skalistych bloków planetarnych, prawdopodobnie mają również podobny ogólny skład chemiczny kompozycje . Wcześnie teleskopowy obserwacje planety ujawniły wieczną zasłonę chmur, sugerującą znaczną atmosferę i prowadzącą do popularnych spekulacji, że Wenus była ciepłym, wilgotnym światem, być może podobnym do Ziemi w prehistorycznej epoce bagnistych lasów karbonowych i obfitego życia. Naukowcy wiedzą jednak teraz, że Wenus i Ziemia wyewoluowały warunki powierzchniowe, które nie mogą być bardziej różne. Wenus jest ekstremalnie gorąca, sucha i pod innymi względami tak nieprzyjemna, że jest nieprawdopodobne, by mogło tam rozwinąć się życie, tak jak jest rozumiane na Ziemi. Jednym z głównych celów naukowców w badaniu Wenus jest zrozumienie, w jaki sposób powstały jej trudne warunki, co może przynieść ważne lekcje na temat przyczyn zmian środowiskowych na Ziemi.
| Dane planetarne dla Wenus | |
|---|---|
| *Czas potrzebny na powrót planety do tej samej pozycji na niebie w stosunku do Słońca, jaka jest widziana z Ziemi. | |
| średnia odległość od Słońca | 108 209 475 km (0,72 AU) |
| mimośród orbity | 0,007 |
| nachylenie orbity do ekliptyki | 3,4 ° |
| Rok Wenus (syderalny okres rewolucji) | 224,7 dni ziemskich |
| maksymalna wizualna wielkość | -4,6 |
| średni okres synodyczny* | 584 ziemskich dni |
| Średnia prędkość orbitalna | 35 km/s |
| promień (średnia) | 6051,8 km |
| powierzchnia | 4,6 × 108kmdwa |
| masa | 4,87 × 1024kg |
| średnia gęstość | 5,24 g/cm3 |
| średnia grawitacja powierzchniowa | 887 cm/sdwa |
| prędkość ucieczki | 10,4 km/s |
| okres rotacji (wenusjański dzień syderyczny) | 243 ziemskie dni (wstecz) |
| Wenusjański średni słoneczny dzień | 116,8 ziemskich dni |
| nachylenie równika do orbity | 177,3 ° |
| skład atmosfery | dwutlenek węgla, 96%; azot cząsteczkowy 3,5%; woda, 0,02%; śladowe ilości tlenku węgla, tlenu cząsteczkowego, dwutlenku siarki, chlorowodoru i innych gazów |
| średnia temperatura powierzchni | 737 K (867 °F, 464 °C) |
| nacisk powierzchniowy przy średnim promieniu | 95 barów |
| średnia widoczna temperatura chmur cloud | około 230 K (-46 ° F, -43 ° C) |
| liczba znanych księżyców | Żaden |
Oglądana przez teleskop Wenus prezentuje obserwatorowi błyszczącą żółto-białą, zasadniczo pozbawioną rysów twarz. Jej niewyraźny wygląd wynika z tego, że powierzchnia planety jest ukryta przed wzrokiem przez ciągłą i stałą pokrywę chmur. Cechy w chmurach są trudne do zauważenia w świetle widzialnym. Obserwowane w promieniach ultrafioletowych chmury wykazują charakterystyczne ciemne oznaczenia ze złożonymi wirującymi wzorami w pobliżu równika oraz jasnymi i ciemnymi pasmami w skali globalnej, które mają kształt litery V i są otwarte w kierunku zachodnim. Z powodu wszechogarniających chmur niewiele wiedziano o powierzchni, atmosferze i ewolucji Wenus przed początkiem lat 60. XX wieku, kiedy to radar podjęto obserwacje, a statek kosmiczny wykonał pierwsze przeloty obok planety.
Wenus okrąża Słońce w średniej odległości 108 milionów km (67 milionów mil), co stanowi około 0,7 razy odległość Ziemi od Słońca. Ma najmniej ekscentryczny orbita dowolnej planety, z odchyleniem od idealnego okręgu wynoszącym tylko około 1 część na 150. W związku z tym jej odległości w peryhelium i aphelium (tj. gdy jest ona odpowiednio najbliższa i najdalsza od Słońca) niewiele różnią się od średniej odległości. Okres jego orbity — to znaczy długość roku Wenus — wynosi 224,7 ziemskich dni. Gdy Wenus i Ziemia krążą wokół Słońca, odległość między nimi zmienia się od minimum około 42 milionów km (26 milionów mil) do maksimum około 257 milionów km (160 milionów mil).
Ponieważ orbita Wenus leży wewnątrz Ziemi, planeta wykazuje fazy podobne do tych z Księżyc patrząc z Ziemi. W rzeczywistości odkrycie tych faz przez włoskiego naukowca Galileusza w 1610 roku było jednym z najważniejszych w historii astronomii. W czasach Galileusza dominującym modelem wszechświat opierała się na twierdzeniu greckiego astronoma Ptolemeusza prawie 15 wieków wcześniej, że wszystkie ciała niebieskie krążą wokół Ziemia ( widzieć System ptolemejski). Obserwacja faz Wenus była niezgodna z tym poglądem , ale była zgodna z koncepcją polskiego astronoma Mikołaja Kopernika , że układ słoneczny jest wyśrodkowany na Słońce . Obserwacja faz Wenus dokonana przez Galileusza dostarczyła pierwszych bezpośrednich dowodów obserwacyjnych dla teorii Kopernika.
Obrót Wenus wokół własnej osi jest niezwykły zarówno pod względem kierunku, jak i prędkości. Słońce i większość planet Układu Słonecznego obraca się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, patrząc z góry na ich bieguny północne; ten kierunek nazywa się bezpośrednim lub postępowym. Wenus jednak obraca się w przeciwnym kierunku, czyli wstecznym. Gdyby nie chmury planety, obserwator na powierzchni Wenus widziałby Słońce wschodzące na zachodzie i zachodzące na wschodzie. Wenus obraca się bardzo powoli, a wykonanie jednego obrotu względem gwiazd zajmuje około 243 dni ziemskich — to długość jej dnia gwiezdnego. Okresy wirowania i orbity Wenus są prawie zsynchronizowane z orbitą Ziemi, tak że gdy obie planety są najbliżej, Wenus przedstawia prawie to samo oblicze względem Ziemi. Przyczyny tego są złożone i mają związek z oddziaływaniami grawitacyjnymi Wenus, Ziemi i Słońca, a także ze skutkami masywnej wirującej atmosfery Wenus. Ponieważ oś obrotu Wenus jest nachylona tylko o około 3° w kierunku płaszczyzny jej orbity, planeta nie ma znaczących pór roku. Ponadto okres rotacji Wenus zwolnił o 6,5 minuty między dwoma zestawami pomiarów wykonanych w latach 1990-92 i 2006-08. Astronomowie jak dotąd nie mają zadowalającego wyjaśnienia osobliwych cech rotacji Wenus. Najczęściej przytaczaną ideą jest to, że kiedy Wenus powstawała z akrecji planetarnych bloków budulcowych ( planetozymale ), jedno z największych ciał zderzyło się z proto-Wenus w taki sposób, że przewróciło ją i prawdopodobnie również spowolniło jej obrót.
Średni promień Wenus wynosi 6051,8 km (3760,4 mil) lub około 95 procent Ziemi na równiku, podczas gdy jej masa wynosi 4,87 × 1024kg, czyli 81,5% masy Ziemi. Podobieństwa do Ziemi pod względem wielkości i masy dają podobieństwo gęstości — 5,24 grama na centymetr sześcienny dla Wenus, w porównaniu z 5,52 grama dla Ziemi. Skutkują również porównywalną grawitacją powierzchniową – ludzie stojący na Wenus mieliby prawie 90 procent swojej wagi na Ziemi. Wenus jest bardziej kulista niż większość planet. Obrót planety generalnie powoduje wybrzuszenie na równiku i lekkie spłaszczenie na biegunach, ale bardzo powolny obrót Wenus pozwala jej zachować wysoce kulisty kształt.
to san francisco północna czy południowa kalifornia?
